ادوئار بوبا. «پاریس»، ۱۹۴۸
تا تنبیه نشوی نمی‌توانی زندگی کنی. زندگی یعنی آسیب‌پذیری.
ادوئار بوبا
اگر با ادوئار بوبا (Édouard Boubat) بودید می‌فهمیدید که در جوار انسانی بسیار حساس حضور دارید. حس همدلی و دغدغه‌اش برای انسانیت را حس می‌کردید. او برخی از بزرگترین عکس‌ها از کودکان که تا کنون دیده‌ام را گرفته. آنها به هیچ وجه «بامزه» نیستند، بلکه صرفاً صمیمانه و آگاهانه‌اند. بسیاری از عکاسان بزرگی که می‌شناسم سعی کرده‌اند کنج‌کاوی و حس شگفتی کودکانه‌شان را حفظ کنند. مطئنم که غالباً همین دلیل ماندگاری و بقاء آنها بوده.
و اما، کدام‌یک از ما هست که نتواند با این عکس ارتباط برقرار کند…؟
یادم می‌آید وقتی بچه بودم دقیقاً همین کار را می‌کردم. رویایم داشتن یک قطار اسباب‌بازی بود و یادم هست پدرم را با خودم می‌آوردم کنار یک مغازه‌ی قطار فروشی در نزدیکی جایی که زندگی می‌کردیم. با علم به این که این فقط یک رویاست صورتم را به شیشه می‌چسباندم، چرا که در خانه‌ی کوچک‌مان جایی برای آن نداشتیم و البته، قیمتش خیلی گران‌تر از آن بود که پدرم توانایی خریدش را داشته باشد.
هر وقت که به این عکس نگاه می‌کنم، این خاطرات به ذهنم سرازیر می‌شوند، انگار که همین دیروز بود.
