لیلی‌ین بسمن. «مارجی کِیتو، جونیور بازار (دستکش‌های سفید/لباس سفید)»، حوالی ۱۹۵۰

«قدرت عکاسی» عنوان نمایشگاه عکس آنلاینی است که گالری‌دار شناخته‌شده حوزه عکاسی پیتر فترمن در آن عکس‌هایی از عکاسان مشهور و گاه گمنام در تاریخ عکاسی را گرد هم آورده و شرحی کوتاه بر هر یک از آنها نگاشته است.

این کار درباره‌ی بدن است، درباره‌ی ژست، احساسِ زن بودن.
نمی‌توانم کارم را به‌شکل عقلانی توضیح دهم، و این کار را نمی‌کنم.
بیشترش صرفاً غریزی است.

لیلی‌ین بسمن


منصفانه نیست که لیلی‌ین بَسْمن (Lillian Bassman) را فقط یک «عکاس مد» بدانیم. او خیلی بیش از این‌ها بود. او حقیقتاً یک هنرمند بود. طراح گرافیک افسانه‌ای الکسی برادویچ در اوایل دوران کاری او به‌خوبی به این امر پی برد و اولین فرد خلاق بزرگی بود که واقعاً او را تشویق و راهنمایی کرد. برادویچ به استعداد نقاشی او، درک او نسبت به فرم و قدرت نور و سایه و حرکت برای خلق سبک زیباشناختی‌ای که امضاء خاص خودش بود، پی برده بود.

همیشه وقتی عکسی از لیلی‌ین بَسمن در مقابل‌تان قرار می‌گیرد می‌فهمید که آن عکس مال اوست. او همواره به‌شیوه‌ی خود زیبایی زنان را به‌تصویر کشیده و الهام‌بخش نسل جدید هنرمندان زن بوده. اصول کاری او مسری بود. او از نوجوانی سخت کار کرد و تا زمان درگذشتش در ۹۴ سالگی هیچ‌گاه واقعاً دست از کار نکشید. یادم هست که چند ماه پیش از مرگش او را ملاقات کردم. مثل یک کودک سرمست هیجان داشت که عکس جدیدش را نشانم بدهد. مملوء از زندگی بود و بسیار الهام‌بخش.


برای مطالعه تحول صد ساله‌ی عکاسی مد، مقاله «مظاهر مُد: سیر تحول یک قرن از عکاسی مد» را بخوانید.