اد کاشی عکاس و مدرس عکاسی در سال ۱۹۵۷ در شهر نیویورک به دنیا آمد. در سال ۱۹۷۹ تحصیلات خود را در رشته فتو ژورنالیسم در دانشگاه سیراکوز (Syracus) به پایان رساند. در سال ۱۹۹۱ اولین جایزه مهم خود را به خاطر مقالات تصویریش از سلطنت طلبان ایرلندی دریافت کرد. پس از آن اد کاشی توجه خود را به منطقه خاورمیانه و مسایل آن معطوف کرد. از جمله موضوعاتی که توسط وی پوشش داده شده و در مطبوعات مختلف جهان به چاپ رسیده است، می توان به “بحران آب” ۱۹۹۳ و “ستیز کردها” که در شماره آگوست ۱۹۹۲ مجله نشنال جئوگرافیک به چاپ رسید، اشاره کرد. مقاله تصویری ستیز کردها برای او جایزه اول مسابقه تصویر سال NPPA (National Press Photographers Association) 1993 میلادی را به ارمغان آورد. این مقاله تصویری به صورت کتابی تحت عنوان “وقتی که از مرزها خون جاری می شود: ستیز کردها” در سال ۱۹۹۴ به چاپ رسید. اد کاشی استاد راهنمای اریک گریگوریان عکاس ایرانی برنده جایزه عکس خبری سال ۲۰۰۲ World Press Photo نیز است و اریک، مدرک تکمیلی خود را در رشته فتوژورنالیسم تحت نظر او از دانشگاه سیراکوز اخذ کرده.
اد کاشی به عنوان یک فتوژورنالیست و عکاس مستند به موضوعات مورد علاقه خود ، از دید یک عکاس آزاد نگریسته و پس از ثبت، آنها را منتشر می کند. او کمتر سفارش عکاسی می گیرد و بیشتر علاقمند به تهیه مقالات تصویری است که دغدغه های فکری ، نگرانی ها و علایق او را تشکیل می دهند. او تا کنون مقالات تصویری زیادی را از شصت کشور جهان در موضوعات مختلف نظیر معضل هروئین در لهستان ، فرهنگ و زندگی شبانه در برلین ، بازگشت کهنه سربازان روسی از جنگ افغانستان و افزایش جمعیت در قاهره و شهر مرگ تهیه و منتشر کرده است. اد سه سال از زندگس خود را طی سال های ۱۹۸۸-۱۹۹۱ صرف عکاسی مستند از جامعه سلطنت طلبان ایرلند شمالی کرد. دریافت جایزه WESTAFNEA در سال ۱۹۹۱ ثمره این سه سال بود.او آثارخود را که حاصل این سه سال بود در کتابی به نام ” پروتستان ها : تسلیم ناپذیر” که توسط خود او منتشر شد، به چاپ رساند.
چندی پیش او مقاله تصویری فرهنگ موتورگازی سایگون و مقاله تصویری ـ سیاسی آفریقا را منتشر کرد.
اد کاشی اخیرا سرگرم کار بر روی یک پروژه عکاسی دراز مدت از یهودیان مهاجر ساکن در کرانه های غربی بود. او در این پروژه زندگی یهیودیان مهاجر را به تصویر کشیده است. یکی از عکس های این پروژه دیپلم افتخار World Press Photo سال ۱۹۹۵ را برای او به همراه داشت. در سال ۱۹۹۱ همزمان با فعالیت او در مجله نشنال جئوگرافیک اد به خاور میانه و مسایل آن علاقمند شد. نتیجه این علاقمندی تهیه چندین مقاله تصویری از موضوعات مختلف مربوط به منطقه خاورمیانه نظیر مسایل کردها و بحران آب در خاورمیانه بود که به صورت مقالات تصویری به بررسی این موضوعات می پرداختند. اد در کنار این مقالات تصویری گزارش های تصویری نیز از سوریه تحت عنوان ” سوریه ، آن سوی نقاب ها” تهیه کرد که در سال ۱۹۹۶ در شماره جولای مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شد. این گزارش تصویری به ارتباط مسلمانان با یهودیان و موقعیت دشوار و نامطمئن ساکنان این منطقه پس از اشغال بلندی های جولان توسط اسراییل می پردازد.
او از میان موضوعات کاری مختلف، پروژه های شخصی و سفر ها وتجربیات خود را به کشورهای مختلف و عکاسی خبری و مستند در این سفر ها را ترجیح می دهد. او از سال ۱۹۹۲ در چندین کارگاه عکاسی ، سخنرانی و سمینار از جمله سخنرانی و ارائه کارگاه در مرکز بین المللی عکاسی نیویورک و در کارگاه عکاسی حرفه ای در مرکز دوستداران عکاسی در سانفرانسیسکو شرکت کرده و به ارائه دیدگاه ها، نظرات و تجربیات خود در زمینه های مختلف عکاسی به ویژه فتوژورنالیسم و عکاسی مستند پرداخته است. کارهای کاشی در زمینه فتوژورنالیسم و عکاسی مستند در مطبوعات مختلفی نظیر تایم ، نشنال جئوگرافیک ،فورچون ،جئو، لایف، ایندیپندنت لندن، فوربس، نیویورک تایمز، گرانتا و اپرچر به چاپ رسیده و منتشر شده اند. یکی از منتقدان عکاسی در مورد او می گوید: “کارهای کاشی به خوبی تنهایی و افکار انسان های رانده شده به حواشی را نشان می دهند، اما در عین حال عزم آنها برای ادامه زندگی را نیز از نظر دور نگه نمی دارند.”
اد کاشی در مورد علت روی آوردنش به عکاسی می گوید: “علاقه من به عکاسی ریشه در دوران کودکی من و زمانی دارد که صبح ها سوار بر قطار نیویورک مردمان کاسب پیشه ای را می دیدم که در زندگی شان به دام افتاده اند. من از همان سال ها تصمیم به انجام کارهایی گرفتم که در آنها خلاقیت وجود داشته باشد. ابتدا می خواستم نویسنده شوم ، یک داستان نویس. این رویای من در دبیرستان بود، سپس به کالج رفتم و فهمیدم به زمان طولانی و سال های زیادی نیاز دارم تا تبدیل به یک نویسنده خوب شوم و بدون هیچ طرح و برنامه واقعی به عکاسی رو آوردم. گاهی اوقات هنگام نگاه کردن به یک منظره احساس می کردم این تصویر همان چیزیست که من در زندگی به دنبالش می گردم ، سفر ، روبروشدن با مردم و روایت ماجراها و سرگذشت آنها دقیقا آن چیزی بود که می خواستم و اینگونه بود که من عکاسی را به طور جدی آغاز کردم.”
او در مورد یادگیری عکاسی می گوید : “من همیشه این جمله آنسل آدامز را در ذهن و جان خودم حفظ می کنم :آنچه که من یادگرفته و در کارهای شخصی ام به کار می بندم، از کارهای تجاری که برای دیگران انجام می دادم یاد گرفته ام.
من همیشه این جمله را در خاطر دارم حتی موقعی که از گروهی از انسان ها که در برابر من ایستاده اند سرگرم تهیه یک عکس دسته جمعی معمولی هستم با خودم می گویم، خوب، حالا چه طور از فلاش و نور برای گرفتن یک عکس بهتر استفاده کنم؟ و سوالاتی از این قبیل”
اد کاشی در مورد سبک خاص و به قول معروف امضایی که در عکس های او وجود دارد می گوید: “مهم ترین چیزی که در عکس های من وجود دارد ارتباط صاف و ساده است. من همیشه سعی کرده ام طوری عکاسی کنم که انگار عکاس در آن صحنه وجود نداشته و لحظه ثبت شده حقیقت محضی بوده که اتفاق افتاده و بدون حضور من نیز اتفاق می افتاده است. من احساس می کنم که قدرت ذاتی در این مسئله وجود دارد که افراد را پس از مشاهده عکس های حقیقی شما حتی از زندگی روزمره و عادی مردم ، وادار به تفکر و پرسش می کند. من دوست دارم تصاویرم را با ترکیب بندی های پیچیده تر لایه بندی کنم و هر جا که امکان دارد بیش از یک عنصر را قرار دهم. اینها ویژگی های عکس های من هستند. من نمی دانم آیا اینها انحصاری و مختص به من هستند یا نه؟ شاید اینها بخشی از درس های دوران تحصیل من باشند که من ترجیح می دهم آنها را در کارها و افکارم دخیل کنم. اما آنچه مسلم است ، من سعی می کنم این ها را در کارهایم به کارببندم.”
او در باره قدرت عکس می گوید:”من حتی برای لحظه ای خودم را گول نمی زنم که یک عکاس واقعا قادر به تغییر جهان باشد. من قدرت نهفته در تصاویر را می شناسم و یکی از گردآورندگان عکس و آرشیو تصویری هستم و همچنان معتقدم تک عکس بهتر از ویدیو و فیلم در ذهن ثبت شده و ماندگار می شود. من احساس می کنم با جمع آوری عکس های مختلف ، حافظه مردم اجتماع خود و جهان را جمع آوری می کنم.”
اد کاشی معروف ترین عکس خود را عکس محاکمه یک زن کرد در دادگاهی در ترکیه به جرم ترور می داند و عکس های تکان دهنده ای را هم که از مراسم همسر سوزان در پاکستان گرفته است نیز جزو آثار مهم خود ارزیابی می کند و در این باره می گوید: ” یکی از عکس هایم که تصویر زنی پاکستانی را نشان می دهد که به صورت خودش اسید پاشیده، عکس غم انگیزی است که در سراسر جهان بارها منتشر شده و جوایز زیادی را نیز کسب کرده است.”
او در حال حاضر به همراه همسرش جولی وینوکر ( Julie Winokur ) که نویسنده است، سرگرم کار بر روی پروژه ای هفت ساله به نام “سال های پیش رو: کهن سالی در آمریکا ” است. این پروژه تصویری به بررسی و نمایش شرایط اجتماعی جمعیت سالخوردگان آمریکا می پردازد. تعدادی از عکس های این مقاله طی سال های ۱۹۹۷-۱۹۹۸ ، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ جوایز مختلفی را از جمله در رقابت های سالانه World Press Photo از آن خود کرده اند.
اد و همسرش جولی موسسه چند رسانه ای غیر انتفاعی به نام Talking Eyes تاسیس کرده اند تا از طریق آن به ارائه و معرفی بهتر پروژه های عکاسی و جذب کمک های مادی برای انجام این پروژه ها بپردازند. اد درباره این موسسه می گوید: “ما باید به عنوان شاهدانی بر آنچه که در دنیا می گذرد زندگی روزانه مردم و به ویژه تاثیر جنگ را بر زندگی به تصویر بکشیم. به نظر من آنچه که فوتوژورنالیست های امروزی باید انجام دهند، تهیه گزارش های تصویری از این موضوعات، صرفنظر از ماموریت های کاری است. فوتوژورنالیست باید خودش به دنبال تهیه گزارش های تصویری تاثیر گذار باشد، کاری که خوب و حرفه ای تهیه شده باشد، مشتری هم خواهد داشت و به سرعت فروش می رود.”
