ترجمه: نساء عسگری.
از ابتدای تاریخ عکاسی تا به امروز عکاسان فراوانی را دیده‌ایم که حداقل بخشی از عمر حرفه‌ای خود را به تهیه پرتره گذرانده و هر کدام با نگرش و تفکر خاص خود به ثبت چهره‌ها پرداخته‌اند.
داوود بی، عکاس مستند اجتماعی، با انتخاب اقلیت جوان جامعه به عنوان سوژه اصلی، موفق شد تا به خوبی نگاه‌ها را به سمت تصاویرش بکشاند و مخاطبان را متوجه موضوعی تاریخی و البته همیشگی کند؛ اینکه اگرچه سالیان درازی ست دوره تبعیض نژادی و قومی به سر آمده ولی هنوز آثار آن در جامعه مشهود است.
داوود بی در سال ۱۹۵۳ در جامائیکای نیویورک با نام اصلی دیوید ادوارد اسمایکل (David Edward Smickle) به دنیا آمد و در اوایل دهه ۷۰ نام مستعار داوود بی را انتخاب کرد. وی از سال ۱۹۷۷ تا ۷۸ در مدرسه Visual Arts در نیویورک تحصیل کرد و در رشته عکاسی با مدرک BFA از کالج Empire State در سال ۱۹۹۰ فارغ‌التحصیل شد و در ۱۹۹۳ مدرک MFA اش را از Yale University School of Art دریافت کرد.
اولین بارقه‌ی علاقه به عکاسی در ذهن وی در سن ۱۵ سالگی زده شد؛ زمانی که او برای بازدید از نمایشگاهی با عنوان Harlem On My Mind (محله ی هارلم در ذهن من) به موزه متروپولیتن رفت. در بین آثار به نمایش در آمده از عکاسان، عکس‌های جیمز وندرزی (James VanDerZee) را در آن نمایشگاه بسیار تاثیر گذار یافت تا حدی که اولین مجموعه عکس‌هایش به تعصی از همین نمایشگاه به روش عکاسی خیابانی تهیه شد. این عکس‌های مستند رفته رفته تبدیل به یک پروژه‌ای پنج ساله با موضوع کار کردن و زندگی روزمره مردم هارلم (Harlem USA) شد (۱۹۷۵-۱۹۷۹).
بی پرتره را به خاطر نزدیکی و تلاقی احساسات روانشناسانه عکاس و سوژه دوست دارد. چیزی که به کارهای او ارزشی جهانی می‌دهد فرم بصری آنها نیست بلکه هدف اجتماعی هنرمند است. جوانانی با عقاید و تیپ‌های اجتماعی منحصر به فرد موضوع اکثر آثار بی هستند. او با تمرکز انحصاری روی اعضای اقلیت جامعه و تبدیل آنها به تصاویری زیبا و خارق‌العاده امیدوار است تا دیدی مثبت از گروهی ارائه دهد که اغلب با کمبود نوع درستی و توجه از سوی جامعه مواجه هستند.
بی در جایی اشاره کرده: "علاقه من به جوانان به این حقیقت باز می‌گردد که آنها در برابر مد جامعه خود مختارند. ظاهر آنها بسیار گویاست و حکایت از این دارد که چطور مردم یک اجتماع خود را در قسمت مشخصی از تاریخ تعریف می‌کنند." پولارویدهای سه تکه‌ای مشهور او در سال ۱۹۹۳ و روش نمایش چندتایی عکس به او این اجازه را می‌دهد تا به تغییرات احساسی، ژست‌های لحظه‌ای و لایه‌های باریک و پنهان شخصیت مدل‌هایش دست یابد.
بی در سال ۱۹۹۲ با حضور در Addison Gallery of American Art شروع به عکاسی از دانش‌آموزان تمام اقشار جامعه کرد تا به تفاوت‌های موجود بین آنها و جامعه دست یابد. در سال ۱۹۹۳ طی حضورش در Columbia College شیکاگو به عنوان عضوی از برنامه ی توسعه آموزشی کهMuseum of Contemporary Photography آن را ترتیب داده بود توانست با برقراری چند کارگاه آموزشی در مدرسه St. Mel به جوانان شهری شیکاگو نزدیک شود و از آنها عکاسی کند.
این مسیر جدید، بی را پانزده سال هدایت کرد تا در سال ۲۰۰۷ موفق به نمایش و انتشار مجموعه ی پرتره‌هایی از جوانان شد که با عنوان Class Pictures و با حمایت انتشارات Aperture به چاپ رسید. وی مدل‌هایش را در مرکز تصویر قرار می‌داد طوری که آنها به لنز خیره می‌شدند و از آنها می‌خواست تا مطالبی در مورد خودشان بنویسند که عکس‌ها را همراهی کند. بیشتر اظهارات سوژه‌ها موثر و جالب بود و تحسین بیننده را در مورد جوانانی که با چالش‌های قرن ۲۱ روبه‌رو هستند برمی‌انگیزد.
در تک تک عکس‌های این پروژه که سوژه ها توضیحی شخصی در مورد خودش نوشته اند، ترکیب بی نظیری از تصویر و متن به وجود آمده است که مفهوم پرتره کلاسیک را بسط می‌دهد. در این ادغام، پرتره‌هایی خلق شده است که به طور فوق العاده ای قوی و گاهی شگفت‌انگیز، آشفته و دردآور هستند.
بی در پروژه Class Pictures کلیشه‌های موجود بین جوانان آمریکایی را به مبارزه طلبیده است. او از جوانان در تمام طیف‌های اقتصادی و قومی و نژادی و در مدارس دولتی و خصوصی در ایالت‌هایی چون Detroit Lawrence , Andover, Massachusetts; Orlando; San Francisco و نیویورک عکاسی کرده و در هر مدرسه دو تا سه هفته اقامت داشته است. پرتره‌های تهیه شده به صورت رنگی و در ابعاد ۴۰×۳۰، هم از جهت ترکیب‌بندی و هم روان‌شناختی جالب و چشمگیرند.
دو دانش آموز در کنار پرتره هایشان در نمایشگاه داوود بی
