بدون عنوان، تهران، ۱۲ فوریه ۱۹۷۹. عکس: کاوه کاظمی
اختصاصی «سایت عکاسی» – زنی در چادر مشکی که یک مسلسل ژ۳ با خود دارد، دستش را به نشانه‌ی مخالفت با عکس بالا گرفته است. او از نیروهایی است که یک روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری آیت الله خمینی، دانشگاه تهران را به تصرف درآوردند. کار کاوه کاظمی به طور جدی با عکس‌هایش از انقلاب آغاز شد. نمایشگاه«ایران: سال ۳۸» از ۳ جولای در جشنواره‌ی عکاسی آرل برپا شده و تا ۲۴ سپتامبر ادامه خواهد داشت.
بازگشایی دانشگاه‌ها، تهران، ۱۴ ژانویه ۱۹۷۹. عکس: مریم زندی
مریم زندی مصمم بود تا ناآرامی‌های کشورش را ثبت کند و از اعتراضات انقلابی به عنوان روزهایی یاد می‌کند که «دسته بندی‌ها موقتاً کنار گذاشته شده بود». یک بار که هیچ کس را برای مراقبت از دختر نوزادش پیدا نکرد، او را همراه خود برد و هر بار که می‌خواست عکس بگیرد از مردم تقاضا می‌کرد بچه را نگه دارند.
از مجموعه‌ی قاجار، ۱۹۹۸. عکس: شادی قدیریان
نخستین مجموعه‌ی شادی قدیریان، قاجار، عکس‌هایی از زنان است با پرده‌های پس‌زمینه و لباس‌های برگرفته از دوره‌ی قاجار. او عناصری غربی و معاصر به آنها اضافه کرده است ـــ ضبط کاست‌خور، قوطی پپسی، یا در اینجا دوچرخه.
بدون عنوان، مجموعه‌ی «زندگی امروزی و جنگ»، ۲۰۰۸. عکس: گوهر دشتی
مجموعه‌ی گوهر دشتی به جنگ و پیامدهای آن اختصاص دارد. دو عنصر در این تصاویر با هم ترکیب شده است: صحنه‌های خودمانی زندگی روزمره و چیزهایی که اشاره‌ای به نبرد دارند.
بدون عنوان، مجموعه‌ی باغ انگور، ۲۰۰۸-۲۰۱۱. عکس: تهمینه منزوی
باغ انگور سرپناهی است برای زنانی با سنین مختلف از سرتاسر تهران. اکثرشان مصرف کننده‌ی مواد و باقی بی‌خانمان هستند. زندگی در آنجا مانع از خوابیدنشان روی نیمکت‌های سرد پارک یا پرسه زدنشان در خیابان‌ها نمی‌شود.
سایه‌ی زمین، طلائیه در نزدیکی مرز با عراق، ۲۳ مارس ۲۰۰۸. عکس: عباس کوثری
هر سال در ماه مارس، صدها هزار نفر از مردم ایران برای نوروز به دیدن مناطق عملیاتی پرشمار جنگ با عراق می‌روند. در این سفر که از تمام نقاط کشور است و راهیان نور نام دارد، افرادی که کسی را از دست داده‌اند می‌توانند به محل شهادت او بروند و ادای احترام کنند. این عکس را عباس کیارستمی گرفته، فیلمساز بزرگ ایرانی که در سال ۲۰۱۶ درگذشت.
مجموعه‌ی خروج شیرین و فرهاد، ۲۰۱۲. عکس: بابک کاظمی
عنوان مجموعه‌ی بابک کاظمی، از یک افسانه‌ی کهن پارسی درباره‌ی عشق بین دو دلداده گرفته شده است. فرهاد که فریب خورده و مرگ شیرین را باور کرده، به زندگی خود پایان می‌دهد.
بدون عنوان، مجموعه‌ی «نگاه کن»، ۲۰۱۲-۲۰۱۳. عکس: نیوشا توکلیان
نیوشا توکلیان می‌گوید این پروژه «برخاسته از میل من است به نگاه انداختن به زندگی همسایگانم، کسانی که بیش از ده سال است آنان را می‌شناسم. خواستم این بود که قصه‌ی جوانان قشر متوسط را بگویم که در تقلا برای همرنگ نشدن و منزوی نشدن زندگی می‌کنند ـــ و بی‌اعتمادیشان به آینده را نشان دهم.»
مجموعه‌ی شاهد عینی، تهران، ۲۰۱۲. عکس: آزاده اخلاقی
آزاده اخلاقی صحنه‌های مرگ بعضی از چهره‌های برجسته‌ی ایران را بازسازی کرده است، از جمله سیاستمداران، روزنامه نگاران و روشنفکران؛ کسانی که به مخالفت با رژیم شاه بر‌خاستند و معمولاً بهایش را با جان خود دادند. این صحنه، لحظات آخر زندگی فروغ فرخ‌زاد در فوریه‌ی ۱۹۶۷ را بازسازی می‌کند. شاعر برای تصادف نکردن با گروهی از بچه مدرسه‌ای‌ها ماشینش را منحرف کرد و سرش به جدول کنار خیابان خورد. او ۳۲ سال داشت.
مجموعه‌ی عمل بخشش، ۲۰۱۴. عکس: آرش خاموشی
در ایران، بیشتر اعدام‌ها در ملأ عام انجام می‌شود. خانواده‌ی مقتول می‌تواند با کشیدن صندلی از زیر پای قاتل در اعدام او سهیم شود. در سال ۲۰۱۴، جوانی به نام بلال برای قتل عبدالله حسین‌زاده با چاقو در یک دعوای خیابانی محکوم شد.مادر حسین‌زاده به بلال سیلی زد. این عمل که در سنت نمادی از بخشش است، جلوی اعدام را گرفت.
مجموعه‌ی فضای عمومی، ۲۰۱۵. عکس: مرتضی نیک‌نهاد و بهنام ذاکری
مجموعه‌ی ساخته‌ی مرتضی نیک‌نهاد و بهنام ذاکری به سینما گرایش دارد، و زندگی امروزی در ایران را با نگاهی تقریباً کارتونی می‌بیند. این اثر با الهام از زندگی اجتماعی دلفین‌ها خلق شده.
+ منبع
توضیح ضروری: این مطلب انعکاس دیدگاه رسانه غربی (گاردین) از این نمایشگاه است. سایت عکاسی مشتاق بود و هست که خبر جامع این نمایشگاه و نمایشگاههای مشابه عکاسان ایرانی در خارج از کشور را به هنگام انتشار دهد که درباره این نمایشگاه خبر آن از سوی برگزار کننده یا عکاسان حاضر برای سایت عکاسی ارسال نشده است.
