تصویر ۱. اندرو گلدستاین. رویداد عکاسی شانگهای ۲۰۱۹

شانگهای اخیراً پذیرای رویداد مهمی در عکاسی جهان بود. رویداد عکاسی شانگهای ۲۰۱۹ با بیش از ۳۰ هزار بازدیدکننده و حضور حدود ۵۰ گالری هنرهای معاصر از چین و سایر نقاط جهان و عرضه‌ی شکل‌های مختلف و تلفیقی هنری با تمرکز بر مرزهای عکاسی در کنار برنامه‌های گفت‌وگو، نمایانگر وسعت و کاربردهای گوناگون عکاسی و فرصتی کم‌نظیر برای علاقه‌مندان به عکاسی معاصر، کیوریترها و مجموعه‌داران است. متن زیر، خلاصه‌ای است از آنچه اخیراً (۲۰ تا ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۹) در PHOTOFAIRS | Shanghai 2019 در مرکز نمایشگاهی شانگهای رخ داد.[۱]

رویداد عکاسی PHOTOFARS | Shanghai از آغاز، پلتفرم کم‌نظیری برای مجموعه‌داران و بینندگان سرتاسر آسیا جهت بازنگری تاریخ عکاسی و بازتعریف مرزهای رسانه‌ی عکاسی بوده. این رویداد با در نظر گرفتن عکاسی به‌منزله‌ی یک فرم هنری متغیر و در حال توسعه، رسانه‌های گوناگونی مثل تصویر متحرک، چیدمان، ویدئو، هنر دیجیتال، حجم و اجرا را در کنار شاهکارهای کلاسیک و عکس‌های متعارف به نمایش گذاشته است.

این ویژگی را به‌وضوح می‌توان در سرتاسر برنامه‌ی عمومی PHOTOFARS | Shanghai 2019 مشاهده کرد. در این برنامه بر شاخصه‌های تجربه‌گری در عکاسی تأکید شده و رویکردها و ایده‌های تازه از طریق نمایشگاه‌ها، چیدمان‌ها و پروژه‌های جدیدِ برخی از قابل توجه‌ترین هنرمندان معاصر مورد توجه قرار گرفته‌اند.

تصویر ۲. یوهانس وُنزایْفر. نقاشی پلارید، ۲۰۱۹

تصویر ۳. میشائل نجار، f.a.s.t.، ۲۰۱۷

تصویر ۴. لی بین‌یوئان

Staged
در این بخش هنرمندانی مورد توجه قرار گرفته‌اند که روی مرز عکاسی کار می‌کنند. Staged 2019 مشتمل است بر نمایش آثاری از چِن داژی[۲] (Three Shadows +3 Gallery، پکن و شیامن) که عکس‌هایش تصوری از امور فرامادی را در آن سوی بعدهای زمانی و مکانی برمی‌انگیزند، نقاشی‌های پلارید یوهانس وُنزایْفر[۳] (König Galerie، لندن و برلین) که کاربرد متعارف اجتماعی و زیبایی‌شناختی پلارید را زیر سؤال برده، عکس‌های میشائل نجار[۴] (BANK، شانگهای) که با تلفیق علم، هنر و فناوری، تصویری از آینده پیش چشم گذاشته‌اند، پرتره‌های عظیم لیلا آلاوی[۵] (Galleria Continua، پکن، هاوانا، لس‌مولینس، سن‌جیمینیانو) از مردمان مراکشی و هنر اجرای لی بین‌یوئان[۶] (Ren Space، شانگهای) با تلفیق ویدیوآرت و حجم لایواکشن.

تصویر ۵. سیم چی یین

تصویر ۶. سیو وای هانگ. ها پاک لای

تصویر ۷. مُتُیوکی شیتامیچی. توری، تایوان، ۲۰۰۶ – ۲۰۱۲

Insights: Fieldwork
مرکز Para Site در هنگ‌کنگ در پروژه‌ای جدید هنرمندان مختلفی از شرق آسیا را گرد هم آورده که برای زیر سؤال بردن بن‌مایه‌ی موضوعی متعارف منظره، عکاسی را به کار گرفته‌اند، هنرمندانی مثل یانگ یوئان‌یوئان[۷]، لائو وِی[۸] و تن لیجی[۹].

این نمایشگاه زیر عنوان Fieldwork پیرامون مفاهیمی چون قلمرو، فرهنگ و هویت می‌چرخد و واکنشی مستقیم است به تاریخ و تأملی معاصر بر دورانی که در آن زندگی می‌کنیم. هر هنرمند، با آثاری که برای اولین بار در چین به نمایش در می‌آیند، برای تفسیر اوضاع ژئوپلیتیکی فعلی، لحظاتی در تاریخ را کاویده که پیش‌تر مورد توجه قرار نگرفته یا عامدانه کنار گذاشته شدند. کارهایی مثل مجموعه‌ی سیم چی یین[۱۰] با عنوان «روزی خواهند فهمید» درباره‌ی پیچیدگی تاریخ خانواده در نسبت با دوران جنگ سرد در جنوب شرقی آسیا، قصه‌های ناگفته، خاطرات خاموش و روایت‌های متعارض؛ مجموعه‌ی سیو وای هانگ[۱۱] با عنوان Inside/out land که با تصویر کردن آب‌هایی که هنگ‌کنگ را از چین جدا کرده‌اند یادآور کسانی است که تا ساحل هنگ‌کنگ شنا کردند تا در آنجا پناهندگی بگیرند (از جمله پدر خود هنرمند)؛ پروژه‌ی مُتُیوکی شیتامیچی[۱۲] با عنوان «توری» که در آن عکس‌هایی می‌بینیم از آن دسته از توری‌های ژاپنی (فرمی نمادین در آیین شینتو) که در خارج از مرزهای ژاپن قرار گرفته‌اند، جایی که اهمیت‌شان را از دست داده و به چیزهای معمولی بدل شده‌اند.

تصویر ۸. لیام یانگ. جایی که شهر نمی‌تواند ببیند، ۲۰۱۶

تصویر ۹. میشکا هنر. میدان نفتی سِدار پُینت، ۲۰۱۳ – ۲۰۱۴

Collectors’ Exhibition: Taking the Leap
کیوریتر شناخته‌شده‌ی هنگ‌کنگی یینگ کوئُک[۱۳] آثار هنری متعلق به مجموعه‌ی هنری دانشگاه سالفرد در بریتانیا را، که بر هنر معاصر دیجیتال و چین متمرکز است، برای نمایشگاه Collectors’ ۲۰۱۹ انتخاب کرد. او با بن‌مایه‌ی موضوعی «جَستن»، کاری کرده که مجموعه‌داران و تماشاگران از منطقه‌ی امن‌شان خارج شوند و با نمایش آثار هنرمندانی چون سائو فِی[۱۴]، سان ژون[۱۵]، میشکا هِنِر[۱۶]، دیو جان تامسن[۱۷] و اَلیسن کرِیگهِد[۱۸] نشان داده است که چطور می‌توان آثار هنری دیجیتال را گرد هم آورد.

این نمایشگاه امید دارد که مجموعه‌داران را علاقه‌مند به سفارش گرفتن از هنرمندان کند. در این راستا، هنرمند چندرسانه‌ای پیشرو و غالباً سانسورشده، خانم لو یانگ[۱۹] مأمور شد که لایت‌باکس جدیدی بسازد تا در این نمایشگاه به نمایش درآید و سپس به مجموعه‌ی هنری دانشگاه سالفرد ملحق شود.

تصویر ۱۰. نُئِمی گودال. زمین ۲، ۲۰۱۸

Exposure Award
امسال، PHOTOFAIRS بخش جدیدی با عنوان «جایزه‌ی اکسپوژر» در رابطه با عرضه‌ی آثار تجربی به برنامه‌اش افزود. داوران از میان شرکت‌کنندگان سرتاسر جهان، نمایش هنرمندی با نام نُئِمی گودال[۲۰] در Galerie Les Filles du Calvaire پاریس را برگزیدند. چیدمان این کار، که به‌علت مفهوم جسورانه و زیبایی بصری‌اش انتخاب شده، مشتمل بود بر کارهایی از سه مجموعه‌ی اخیر گودال.

داوران از میان شرکت‌کنندگان این جایزه همچنین سه اثر دیگر را ستودند: کَرُل بنیتا[۲۱] در Galerie 127 (مراکش)، دینگ شیوِی[۲۲] در One Way Art (پکن) و پاتریشیا وولْگاریس[۲۳] در Mary Mary (نیویورک).

جُرجیا گریفیتس[۲۴]، مدیر PHOTOFAIRS گفته است:
طی شش سال گذشته، PHOTOFAIRS رابطه‌ی نزدیکی با مجموعه‌داران و تماشاگران داشت تا فهم عکاسی را پرورش دهد و به آن عمق ببخشد. جایزه اکسپوژر بخش جدید و مهیجی در این رویداد است چرا که تجسمی است از تعهد ما برای نمایش بهترین‌های عکاسی خلاقه. داشتن یک غرفه برای تجربه‌گری در بازار جدید موانع مالی اجتناب‌ناپذیری دارد. بنابراین این جایزه با حمایت از هنرمندان، گالری‌ها و لذا مجموعه‌داران‌مان، این ریسک‌های مالی را به حداقل رسانده و کمک می‌کند که بتوان واقعاً ظرفیت‌های عکاسی را کاوید.

تصویر ۱۱. مارینا آبرامُویچ. عشاق، پله‌نورد، ۱۹۸۸، انتشار: ۲۰۱۹

Spotlight: Marina Abramovich
تمرکز نمایشگاه امسال بر مجموعه‌ی شناخته‌شده‌ی مارینا آبرامُویچ[۲۵] با عنوان «عشاق» (۱۹۸۸) بود. این اثر به‌عنوان لحظه‌ای مهم در تاریخ هنر اجرا، نخستین فرصت برای تماشاگران در چین بود تا شاهد آخرین قطعه‌ی همکاری آبرامویچ و اولای[۲۶] باشند. اجرای آنها مشتمل بود بر قدم زدن مجریان به سمت یکدیگر در امتداد دیوار بزرگ چین و پایان دادن رابطه‌شان به‌هنگام رسیدن‌شان به یکدیگر در مرکز دیوار.
مجموعه‌ای از دوازده عکس رنگی به‌همراه طراحی‌های یکه در کنار ویدئوی این اثر به نمایش درآمدند. افزون بر این، مصاحبه‌ای میان این هنرمند و شُن کِلی[۲۷]، مالک Sean Kelly Gallery (نیویورک و تایپه) انجام گرفت. آبرامویچ پیشگام هنر اجرا در حکم نوعی فرم هنر تصویری است و طی دوران کاری‌اش عکاسی را برای مستند کردن اجراهایش به کار گرفته است.

بخش Spotlight در PHOTOFAIRS | Shanghai هر سال بر هنرمندی شناخته‌شده متمرکز است که رابطه‌ی ویژه‌ای با عکاسی معاصر و اهمیت خاصی در این حوزه دارد. هنرمندان برجسته‌ی رویدادهای سال‌های قبل افرادی مثل تَرین سایمن[۲۸]، رِن هَنگ[۲۹] و هیرُشی سوگیمُتو[۳۰] بودند.

برخی دیگر از آثار به‌نمایش‌درآمده در این رویداد:

تصویر ۱۲. کای دُنگ دُنگ. صد سال، ۲۰۱۹ (سه در، هر یک دارای پرده‌ای ساخته‌شده از ۷۸۰ پرتره از مردمان چین، از ۱۹۱۰ تا ۱۹۵۰، از ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰، و از ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۰).

تصویر ۱۳. برْدهِد. ۲۰۱۹-ss-168-f003، ۲۰۱۹

تصویر ۱۴. بومون. سکُگار شماره ۰۷۰۶، ۲۰۱۵

تصویر ۱۵. جُنکِئون لی. از مجموعه‌ی «اگه می‌تونی منو بگیر»، ۲۰۱۵

تصویر ۱۶. جون آن. یک زندگی (۲۰۱۸) شماره‌ی ۲۰

تصویر ۱۷. کرت تانگ. لوژو، ۲۰۱۴ – ۲۰۱۶

تصویر ۱۸. ما های لون. استایل

تصویر ۱۹. رینکو کاوائوچی. بدون عنوان، از مجموعه‌ی «چشم‌ها، گوش‌ها»، ۲۰۰۵

تصویر ۲۰. شِن وِی. آلاچیق، ۲۰۱۷

تصویر ۲۱. وُن سِئونگ، موج امروز، ۲۰۱۲

تصویر ۲۲. ژیائو جی. xg2018006fr، ۲۰۱۸

تصویر ۲۳. ییچیا لیائو. ۱۹۸۸۱۰-۱، ۲۰۱۸

تصویر ۲۴. ژانگ دالی، رز شماره ۱۱، ۲۰۱۹

تصویر ۲۵. ژی لی. بدون عنوان

تصویر ۲۶. الک سات. مُنیکا، ورشو، ۲۰۱۸

تصویر ۲۷. اروین اُلاف، شانگهای Fu1088، پرتره شماره ۱، ۲۰۱۷

تصویر ۲۸. زیومارا بِندِر. پیونگ یانگ، ۲۰۱۸

تصویر ۲۹. ویلیام کلاین. پوستر سینما، توکیو، ژاپن، ۱۹۶۱

برای تماشای آثار بیشتری از این رویداد، به artsy.net رجوع کنید.

پی‌نوشت‌ها:
[۱] ترجمه‌ی مقاله با کمی تلخیص و تغییر است و عکس‌ها از سوی مترجم انتخاب شده‌اند.
[۲] Chen Dazhi
[۳] Johannes Wohnseifer
[۴] Michael Najjar
[۵] Leila Alaoui
[۶] Li Binyuan
[۷] Yang Yuanyuan
[۸] Lau Wai
[۹] Tan Lijie
[۱۰] Sim Chi Yin
[۱۱] Siu Wai Hang
[۱۲] Motoyuki Shitamichi
[۱۳] Ying Kwok
[۱۴] Cao Fei
[۱۵] Sun Xun
[۱۶] Mishka Henner
[۱۷] duo Jon Thomson
[۱۸] Alison Craighead
[۱۹] Lu Yang
[۲۰] Noémie Goudal
[۲۱] Carolle Benitah
[۲۲] Ding Shiwei
[۲۳] Patricia Voulgaris
[۲۴] Georgia Griffiths
[۲۵] Marina Abramovich
[۲۶] Ulay
[۲۷] Sean Kelly
[۲۸] Taryn Simon
[۲۹] Ren Hang
[۳۰] Hiroshi Sugimoto