Self-portrait as my father Brian Wearing by Gillian Wearing, 2003
ورینگ در خودنگاره‌هایش از عکاسی به‌مثابه‌ی عمل نقاب‌گذاری استفاده می‌کند و بدین وسیله مفهوم هویت و بازنمایی را می‌کاود. او که دقت بسیاری نسبت به جزییات به خرج داده است پرتره‌های فوق‌العاده‌ای، برپایه‌ی عکس‌های آلبوم خانوادگی‌اش، از خود در هیئت اعضای خانواده‌اش با استفاده از ماسک‌های سیلیکونی خلق کرده است. عکس‌های او تأثیرگذارند چرا که سؤالاتی درباره‌ی مفهوم خود، خانواده و روابط پیش می‌آورند. دیگر افرادی که در عکس هستند برادرش، پدربزرگش و مادربزرگش هستند.
جیلیان ورینگ،عکاسی که جایزه‌ی ترنر را در کارنامه‌ی خود دارد، این مجموعه را در سال ۲۰۰۳ با عکس خودنگاره به‌مثابه‌ی مادرم، ژان گرگوری آغاز کرد. در این عکس‌ها، ورینگ به مسأله‌ی تشابهات خانوادگی و روابط می‌پردازد. در عکسی که اینجا آورده‌ایم او خودش را در لباس، مدل مو و حالت چهره‌ی پدرش نشان می‌دهد و همچنین ژست فراگیر در استودیوهای دوران پساجنگ‌جهانی را—بر اساس عکس مرجع—بازآفرینی می‌کند. این مسأله شایان توجه است که اگرچه کار ورینگ در حوزه‌ی هنرهای زیبا قرار می‌گیرد، در سنت عکاسی پرتره‌ی استودیویی نیز جای دارد و از تاریخ عکاسی نیز به‌خوبی تغذیه می‌کند.
