دوربین‌های فیلم برداری دیجیتال – قسمت سوم ( آخر)

یکی از تواناییهای اخیر دوربین های فیلمبرداری دیجیتال اتصال به اینترنت می باشد. دوربین های مجهز به یک واسط Bluetooth (رابطی بی سیم بین وسایل الکترونیکی) می توانند از طریق یک موبایل یا خط تلفن به اینترنت متصل شده و به ایمیل یا صفحات اینترنتی متصل شوند.
تا اوایل سال ۲۰۰۰ فرمتهای اصلی دوربین های فیلمبرداری دیجیتال عبارت بودند از:
Mini-DV: رایجترین فرمت مورد استفاده می باشد. دارای پهنای ۶.۳۵mm بوده و اندازه آن ۱۲/۱ اندازه نوارهای VHS است و ظرفیت ضبط ۹۰ دقیقه فیلم در مد long-play با وضوح ۵۰۰ خط را دارد. دوربینهایی که از این فرمت استفاده می کنند در کف دست جا می شوند.
Digital8: در سال ۱۹۹۹ معرفی گردید. دوربین های Digital8 Sony چیزی بین دوربینهای ۸mm و Hi-8 و MiniDV میباشند. این دوربین ها تقریبا با همان کیفیت miniDV ها اما با فرمت ۸mm و Hi-8 ضبط میکنند. اندازه این نوارها ۴/۱ سایز نوار VHS بوده و طرفیت آنها در حدود یک ساعت می باشد. این فرمت یک انتخاب مناسب برای آنها است که دنبال دوربین دیجیتال می باشند، چون دوربین های Digital8 می توانند فرمت های قدیمی ۸mm و Hi-8 را بخوانند.
MICROMV: در سال ۲۰۰۱ شرکت سونی سری دوربینهای فیلم برداری MICROMV خود را معرفی نمود که از فشرده سازی MPEG-2 برای ضبط سیگنالها با کیفیت DV بر روی نوارهایی که ۷۰% اندازه MiniDV می باشند استفاده میکند. فرمت فوق فشرده MICROMV با سرعت ۱۲ Mbit/s دارای سرعت بیتی کمتر از نصف MiniDV می باشند و عملیات ویرایش بر روی کامپیوتر را کند می سازد.
DVD: در ادامه مهاجرت از کاربردهای AV به سمت کاربردهای کامپیوتری، Hitachi اولین دوربین فیلم برداری دیجیتال که قادر به ضبط یر روی DVD بود را در سال ۲۰۰۰ به بازار عرضه نمود. مزیت عمده این فرمت این است که میتوان هر نقطه از قیلم را نشان گذاری نمود و بدون درنگ به سکانس مورد نظر فیلم رفت و در نتیجه زمان ضبط و پخش و مصرف باطری را کاهش داد. اکنون سونی دوربین DCR_DVD200 را که ازاین فرمت استفاده میکند روانه بازار نموده است.