یه یادداشت کوچک که فکر میکنم لازمه گفته بشه

نکته ی مهمی که در مورد دوسالانه وجود داشت و ممکنه بین مسایل دیگه ای که مطرح میشه گم بشه، شکل ارائه ی کارها بود. برگزار کننده ها اصرار داشتن که کارها رو خودشون قاب کنن، در حدی که گفته بودن کارهایی که قاب شده تحویل شده باشن رو هم از قاب در میارن و خودشون قاب میکنن. نتیجه چی بود؟ تعدادی قاب فلزی بسیار بدشکل، که خیلی بی سلیقه و کثیف ساخته شده بودن و اون هم نه مخصوص کارها، بلکه در تعدادی اندازه ی محدود که بعدا کارها رو به زور توشون جا کرده بودن. پاسپارتو کاغذی بود، اون هم سفید، که با بعضی از کارها هماهنگ نیست.

اینکه قاب ها یک شکل باشن خیلی خوبه و نمایشگاه رو از شلختگی در میاره، ولی باید چند چیز رو رعایت می کردن:

* از قاب هایی زیبا و ترجیحا غیر براق استفاده می کردن که تمیز ساخته شده باشه.

* اگه قصد نداشتن قاب ها رو به طور اختصاصی بسازن، اندازه های موجود قاب رو به اطلاع عکاس ها میرسوندن که اونها کارهاشون رو با اندازه ی قاب ها تنظیم کنن. الان بعضی از کارها توی پاسپارتوهای بیش از اندازه بزرگ خفه شدن.

* از مقوای ماکت مناسب با برش خوب برای پاسپارتو استفاده می کردن.

* رنگ پاسپارتو رو به عهده ی هنرمند میگذشتن تا کارهایی که با پاسپارتوی روشن مشکل دارن صدمه نبینن.

*اگه چنین کارهای ساده ای انجام میشد کارهای بعضیها به روزی نمی افتاد که طرف وقتی اون رو به دیوار میبینه خجالت بکشه!


نادر خرمی راد