نمایشگاه عکس مهدی وثوق‌نیا با عنوان "اتاق‌های ابدی" ساعت ۶ بعد ازظهر پنجشنبه ۲۶ دی ۸۷ در نگارخانه مهر حوزه هنری قزوین افتتاح می‌شود.
در اولین ارائه نمایشگاهی این آثار ۳۰ عکس رنگی ۵۰×۷۰ سانتیمتر با موضوع مرگ به نمایش در خواهد آمد.
پروژه عکاسی مستند از اتاق‌های ابدی، سال ۱۳۸۴ در «آرامگاه‌های خانوادگی» گورستان‌های قزوین انجام شده است.
تعدادی از عکس‌های این نمایشگاه اولین بار در کتاب Iranian Photography Now که سپتامبر سال ۲۰۰۸ در آلمان به چاپ رسید آمده است.
نشست و اختتامیه نمایشگاه در ساعت ۱۸ روز پنجشنبه سوم بهمن برگزار می‌شود.
ساعات بازدید: ۹ الی۱۲ و ۱۶ الی ۲۰.
نشانی: قزوین. بلوار مدرس. نگارخانه مهر.
در بروشور نمایشگاه مطلب زیر به قلم امیرحسین ثنایی آمده است:
عبور از بودن
حالا سال‌هاست که گویی مرگ از درون زندگی روزمره ما خارج شده است. قبرستان‌ها از شهرها دورتر شده‌اند. در واقع ما با بازنمایی تصاویر مردگان و تصویر مرگ است که روبرو اییم و مواجهه‌ی با تصویر بازنمایی شده‌ی مرگ، مهم‌ترین نقش را در تقویت حس نامیرایی ما بازی می‌کند. در حقیقت پنهان شدن مرگ در زندگی روزمره و انعکاس آن در عکس و تصویر، بودن مرگ را غیرباورتر می‌سازد؛ و همین خصلت پیوند یک لحظه با عنصر مرگ است که باعث می‌شود ابتدایی‌ترین و ساده‌ترین عکس‌ها قابل تفسیر و تاویل باشند و عکس را با مرگ همراه می‌کند.
"کریستین متز" معتقد است عکاسی از راه‌‌های بی‌شماری با مرگ پیوند می‌یابد: " نخستین این راه‌ها با دقت به کاربرد معمول عکس شناخته می‌شود؛ حفظ یادمان‌ها … راه دیگرش این است: هر چند ما خود زنده‌ایم، اما آن لحظه که در عکس ثبت شده مرده است و آدمی که آن لحظه وجود داشت، اکنون دیگر نیست. منش عکس سکون و سکوت است. عکس یاد مرگ است". رولان بارت نیز در کتاب اتاق روشن عکاسان را " کارگزاران مرگ" می‌خواند و عکاسى را برابر با " نوعى پرش ناگهانى در مرگ حقیقى" در جوامع مدرن مى‌داند. تنها بارت و متز نیستند که به نسبت عکاسى و مرگ اشاره مى‌کنند، سوزان سونتاگ هم مى‌گوید:" همه‌ی عکس‌ها ثبت خاطره‌ی یک لحظه‌اند. گرفتن یک عکس به نوعى یعنى مشارکت در مرگ".
و حالا انگار عکس به آینه‌اى می‌ماند که خود را در آن مى‌بینیم؛ نه در آن لحظه‌ی خاص، بلکه سالخورده تر و یا جوان تر، آن سان که گذر عمر میان لحظه‌ی گرفتن عکس و اکنون برجسته می‌شود. باز و بسته شدن شاتر دوربین، سوژه را به دنیاى دیگرى مى‌برد؛ به دنیایى بى‌زمان؛ حالا واقعیت تازه‌ای شکل می‌گیرد و عکس ما را از بودن عبور مى‌دهد.
