اعضاء انجمن عکاسان ایرانشهر،عکاسی روایی را برای آخرین نمایشگاه خود برگزیدند در این نمایشگاه که از روز شنبه ۲۶ شهریور در نگارخانه ی مرتضی ممیز خانه ی هنرمندان ایران برگزار می شود عکس های آرمان استپانیان – حمید آقایی – مرضیه خورسند – گوهر دشتی – نازلی عباسپور – مهرداد عسگری طاری – آرش فایض – مریم کیا – سارا کربلایی – مجید محرابی – آتیه نوری – اسعد نقشبندی – امیر نصیری و مامک یحیی پور به نمایش درخواهد آمد. این نمایشگاه تا ۲ مهر از ساعت ۱۰ صبح تا ۸ شب برای بازدید علاقه مندان باز است.
افتتاحیه : شنبه ۲۶ شهریور از ساعت ۱۷ تا ۲۱
خانه هنرمندان ایران . خیابان طالقانی . خیابان موسوی شمالی . باغ هنر
عکسهای پیاپی (Sequence)
عکسهای پیاپی (Sequence) به مجموعه تصاویری می گویند که برای انتقال پیام یا القای تأثیری خاص به ترتیب معینی در کنار هم قرار می گیرند. عکاس از این شیوه هنگامی استفاده می کند که تک عکس را برای بیان منظورش ناتوان می یابد. عکاسی پیاپی در این معنا به تهیه چند عکس از کار یا رخدادی گفته می شود که پیوسته در حال وقوع است و عکاس با تقطیع این پیوستگی اتفاقی را که در زمان طولانی تر رخ داده در چندین کادر عکس خلاصه می کند. همه ما کمابیش با این خلاصه گویی در سینما آشنا هستیم. کارگردان برای نشان دادن سفر شخصیت داستان از جایی به جایی دیگر با نشان دادن وی در پای پله های هواپیما در مبدأ و تصاویری از وی که در داخل هواپیماست و سر انجام هنگام پیاده شدن از هوایپما در مقصد، در حداقل زمان به بیان منظور می پردازد.
عکسهای پیاپی هم در حوزه بیانی و هم در حوزه علم، کاربرد دارد. مثلا” در بررسی رشد گیاه و چگونگی شکفتن غنچه گل مهندسان شهر سازی و صنایع از این شیوه برای بررسی جریان آمد و شد یا کار آمدی خط تولید بهره می گیرندو بدین ترتیب که از مکانی ثابت با فواصل زمانی معین چندین عکس می گیرند و سپس به منظور بررسی جریان، عکسها را در کنار هم قرار می دهند.
مشهور ترین و از نظر تاریخی مهمترین عکسهای پیاپی را ادوارد مایبریج از حرکت اسب، حیوانات دیگر و انسان تهیه کرد. کارهای او در دهه های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ و هنرمند هم عصرش اتین ژول ماری درک علمی از حرکت را توسعه داد و نحوه نمایش حرکت در نقاشی و طراحی کاملا” دگرگون کرد. تهیه عکسهای پیاپی داستانگونه ( روایی )، از حدود نیمه قرن نوزدهم آغاز شد. بیشتر عکسهای پیاپی روایی، در آن زمان بازگویی افسانه های پریان یا داستان های مشابه آن تصویرگری اشعار و ترانه های مردم پسند بودند، اغلب آنها فاقد عمق بودند و برخوردی فراتر از کتابهای کمیک استریپ نداشتند.
بعضی از هنرمندان عکاس، از سالهای دهه ۱۹۶۰ تهیه عکسهای پیاپی را به عنوان شیوه جدی بیان زیبایی شناسانه مطرح کرده اند. نامدارترین آنان، دوئین مایکز است که در آثارش رخدادی را در زمانی معین بازگو می کند. عکسهای پیاپی به مایکز امکان می دهد تا تأثیر بصری و روایی را که بر بیننده اعمال می شود مطابق خواسته اش هدایت کند و اثر تصاویر گاه فرویدی و غالبا” سوررئال خود را بر بیننده افزایش دهد.
