نمایشگاه عکس، ویدیو و چیدمان سهراب مصطفوی در گالری محسن افتتاح شد.
این نمایشگاه با عنوان «سن آندریاس» بر اساس بازی کامپیوتری به همین نام با نمایش ۱۸ عکس در اندازه‌های ۶۵×۸۵ و ۱۰۰×۷۰، یک سالن چیدمان و دو ویدیوی مختلف برگزار شده است.
سه‌شنبه یازدهم آبان از ساعت ۱۷ تا ۲۱ نشست با هنرمند برگزار می‌شود.  
نمایشگاه تا دوازدهم آبان از ساعت ۱۶ تا ۲۰ ادامه دارد.
گالری محسن، خیابان ظفر (وحید دستگردی)، خیابان ناجی، خیابان فروزان، بلوار مینای شرقی، شماره ۴۲
حامد صحیحی در یادداشتی درباره این نمایشگاه نوشته است:
نوستالژی مجازی
در میان انواع عکس، عکاسی اجتماعی به واسطه ثبت واقعیت و لحظه‌های تکرار ناپذیر زندگی دارای جذابیتی انکارناپذیر است. حضور عکاس و تصمیم او برای ثبت تصویری که مدام در حال تغییر است، در زمان و مکانی خاص، گرچه به خاطر تکرار بی شمار پس از اختراع عکاسی امری عادی شده، بیشتر به معجزه‌ای شبیه است. عملی برخلاف جریان طبیعت.
عکس‌های سهراب مصطفوی کاشانی در مجموعه «سن آندریاس» گرچه توسط عکاس و دوربینی مجازی و از آدم‌ها و مکان‌هایی مجازی صورت گرفته اما حال و هوای تصاویر به همراه نگاهی انسانی از سوی عکاس به شکلی باور نکردنی یادآور عکاسی اجتماعی است. این اتفاق نتیجه باور عکاس به فضای مجازی و نقش اول شخص در رول عکاس است و در ضمن جستجوی او برای یافتن حیات در این مجاز. نگاهی مشترک در این مجموعه و مجموعه های قبلی کاشانی همچون «قوری» به زندگی مردم شهری وجود دارد و یکی از شاخصه‌های آن غیبت عکاس و حس نکردن او پشت لنز عکاسی است. خصوصیتی که به عکاسی اجتماعی ارزشی دوچندان می‌بخشد، لایه‌های مختلف آن را حفظ می‌کند و مخاطب را در نقطه‌ای بی‌قضاوت قرار می‌دهد.
عمل خلاقانه در فضایی از پیش طراحی شده همچون فضای بازی‌های مجازی ناممکن به نظر می‌رسد. این بازی‌ها طوری طراحی شده که بازیکن هر لحظه با تجربه کشف چیزی که از پیش برای او تعیین شده تا کشف کند، مواجه است. در واقع تجربه خلاقیت برای او بازسازی می‌شود. در مجوعه «سن آندریاس» عکاس از این روند خارج شده، به گشت و گذار در شهر و تنها به ثبت لحظه‌های تکرارناپذیر مجازی می‌پردازد. شاید این واقعیت که فضاهای شهری جوامع مدرن به واسطه یکسان سازی اجتماعی، به بازی‌های مجازی نزدیک شده و زندگی روزمره افراد، هدایت شده و از پیش تعیین شده است، فضای عکس‌های مجازی، کاشانی را به نمودی از این فضاهای واقعی نزدیک می‌کند.
از زمان به بازار آمدن بازی‌های کامپیوتری یکی پس از دیگری از دهه هشتاد، این بازی‌ها همواره پاره‌ای از فضای نوستالژی نسل‌های مختلف را پر کرده‌اند و هر نسلی بنا به دوران خود تعدادی از این بازی‌ها را در خاطره خود حفظ کرده. حس غربت موجود در تصاویر نقاشی وارانه این مجموعه یادآور این نوستالژی مجازی است.