900617_1.jpg

نمایشگاه عکس‌های علیرضا میرزایی با عنوان «خواب‌های سنگین یک پری دریایی» ساعت ۱۶ روز جمعه ۱۸ شهریور در گالری سرو تبریز افتتاح خواهد شد. این نمایشگاه شامل ۱۵ قطعه عکس در اندازه ۷۰×۱۰۰ از دریاچه نیمه‌جان ارومیه است.
محسن بایرام‌نژاد در مقدمه‌ای بر این عکس‌ها نوشته‌است:
عکس‌­‌های علیرضا، فریادِ بی­صدایند؛ خسته، رمق ندارند. این­‌ها، به‌ ­سانِ هر تصویرِ متعهدِ دیگری، گله نمی‌­کنند، برخوردِ لوس و شعاری ندارند و تنها مملو از نشانه ­هایی هستند که قرار است با بیننده ­فرهنگِ خود، در این زمینه­ خاص، ارتباط برقرار کنند؛ بیانیه­‌ای را قرائتِ بصری می‌­ کنند که در وادیِ خود، همه امضایش کرده­‌ایم.
رسانه عکاسی، این ابزارِ هنری، این­جا نه در بابِ «هنر برای هنر» و نه با پیروی از «هنر برای کاربردِ به خصوص» مورد استفاده قرار گرفته شده است. وقتی صحبت از درد است، یک دردِ مشترک، و حالا که احساس در میان است و هم­دلی، یک­زبانی و اتحاد، هیچ مهم نیست و تنها مضمون، آن­چه من و دیگر بیننده­‌های مضطرب و متعهد از آن در می‌­یابیم، اول و آخرِ کار است. عکاس واکنش نشان داده است؛ واکنشِ او، کنشِ مدنظرِ ماست؛ می‌­شناسیم­ش، و طبیعی­ست که درک­ش کنیم.
یکی از خصوصیات این عکس­‌های علیرضا میرزایی، پیوند خورده با خصوصه­ ماهویِ رسانه­ عکاسی، خلاصه ­گویی و بازی با روانِ بیننده است.‌‌ همان قضیه­ معروفِ «نمایشِ جزء از کُل». عکس­‌ها، چند صحنه انتخابی را نشان می‌­ دهند و روانِ بیننده، کار سخت و نفس­ بُرِ نهایی را انجام می‌­دهد؛ پازلی که بی­شمار تکه­‌اش به دست بیننده داده نشده، تکمیل می‌­ شود. این فرآیندِ احساسی، بیننده­ تحریک­ شده را از پا درمی­ آورد… که صدالبته، خود خواسته و لذت­بخش است. گفتنی که نیست، جایِ زخم­اش که سوزاند، متوجه می‌­ شوی.
همیشه به فکر فرو رفته­‌ام که چطور عکس هزاران کلمه می‌­ گوید؟ یا با برخی صحبت می‌­ کند؟ به من چیزی نمی‌­ گوید لامصب؛ همیشه کار سخت را خودم انجام داده­‌ام! عکس­‌ها، به­ خصوص این­‌ها که در زمینه و زمانِ خود دیده می‌­شوند، لال اما پر از نشانه­‌اند. خاطراتِ من، ذهنیات و هر آن­چه که کسب­ش کرده­‌ام، با دیدنِ تصاویر، تحریک شدند. عکس که نه، من با خود می‌­ گویم: «نمکدان را شکستیم؟ شکستند؟ می‌­ شکنیم؟ بشکنیم؟! مرگ… باز که احساساتی شدی!… آخ! آخه داره می‌­ سوزه…»     
علیرضا میرزایی که متولد ۱۳۵۵ ارومیه است و این دومین نمایشگاه انفرادی اوست، در مورد این نمایشگاه می‌گوید: این عکس‌ها به دور از گفتمانی ژورنالیستی و حواشی مربوطه مکالمه‌ نجواگرانه من است با روح آرام و نفس‌های واپسین این همسایهٔ قدیمی:
دریاچه ارومیه
دریاچه ‌ای که با میلی وافر، مقاومت خود را را در مقابل کشش هولناک رانه مرگ شکسته است. و بیش از هرچیز در میل به سوی این ژوییسانس ابدی، با فرار از واقعیت ناسوتی فقدان را برای اطرافیانش به جا گذاشته است.
۱۵ فریم که در طول سال‌های ۸۸ تا ۹۰ عکاسی شده‌است.
تاریخ نمایشگاه ۱۸ الی ۳۰ شهریور
گشایش جمعه ۱۸ شهریور ۱۳۹۰ ساعت ۴ الی ۸ بعد از ظهر
ساعات بازدید از ساعت۱۰ الی ۲ بعد‌از‌ظهر – ۴ الی ۸ بعد از ظهر
جلسه نقد و بررسی و گفتگو با عکاس ۲۵ شهریور ساعت ۵ بعد‌از‌ظهر
روزهای تعطیل گالری بسته است.
گالری سرو: تبریز، خیابان آزادی، نبش خیابان گلگشت، پلاک ۲