مکتب عکاسی دوسلدورف

توضیحات

مکتب دوسلدورف از جمله مکاتب هنری معاصر در زمینه‌ی عکاسی است. بنیان‌گذاران این مکتب، زوجِ هیلا و برند بکر هستند که آن‌را در دهه‌ی ۱۹۵۰ پایه‌گذاری کردند. آن‌ها با عکاسی از سازه‌های صنعتیِ در حال انقراض و اشیای فراموش‌شده‌ی ساخته‌ی بشر نظیر سیلو‌ها، معادن و دهانه‌های آب در سرتاسر جهان و با نورپردازی‌های یکسان و ترکیب‌بندی‌های ثابت و عکاسی سرد و بی‌روح، سبک خاصی را در عکاسی به‌وجود آوردند.

بکر‌ها بار دیگر به عینیت‌گرایی نوینی روی آوردند که در آثار عکاسان آلمانی دهه‌های ۱۹۲۰و۱۹۳۰ همچون آگوست زاندر، کارل بلوسفلد و آلبرت رنگر پتچ دیده می‌شود. همچنین نشانه‌هایی از هنر می‌نیمال و هنر مفهومی که دستاورد دوره‌ی معاصر است، در آثار آن‌ها دیده می‌شود؛ برای مثال، توجه به فرم و عکاسی به صورت سریالی از موضوعی خاص، بیانگر بُعد مینیمال و توجه به ایده و تئوری و اطلاق نام مجسمه به عکس‌هایشان، بیانگر بُعد مفهومی آثار آنان است. آن‌ها می‌خواستند عکاسی را از قید معنا و مفهوم برهانند؛ یعنی از قید آنچه که در آن‌ زمان مشخصه‌ی اصلی عکاسی به‌مثابه یک رسانه بود. بکر‌ها با بازگشت به مبانی دانش عکاسی نشان دادند که می‌توان عکاسی را همچون یک رسانه‌ی مستقل نگریست و توقع تحریک احساس مخاطب را از آن نداشت. به عقیده‌ی آن‌ها عکاسی می‌توانست صرفاً بازنمایی باشد. در آن دوران این نکته‌، یعنی توجه به نقش اصلی عکاسی، از فرط وضوح و سادگی فراموش شده بود. رفته‌رفته دیدگاه‌های آن‌ها شهرت بسزایی یافت.

آکادمی دوسلدوف در فاصله‌ی دهه‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰، مبنای جدیدی برای عکاسی سال‌های بعد خلق کرد. همین‌طور شاگردانی را تربیت کرد که امروزه شهرت جهانی دارند؛ اشخاصی نظیر آندریاس گرسکی، توماس روف، اکسل هوته، توماس اشتروث وکاندیدا هوفر.

توضیحات تکمیلی