با حاتمی در طهران

توضیحات

بارز‌ترین جلوه کار عزیز ساعتی عکاس، این است که سعی می‌کند هیچ جنبه‌ای از کار‌هایش جلوه بارزی نداشته باشد!

شاید هم سعی نمی‌کند و این خصلت درونی او ناخودآگاه به این شکل ظاهر می‌شود. این توصیف از کار یک عکاس، یعنی چه؟ یعنی این‌که عکس‌های او تمامیتی را بازتاب می‌دهند که در آن هیچ بخش و عنصری سوژه اصلی نیست و بر هیچ چیز تأکید خاصی نمی‌شود.

ممکن است چیزی یا شخصی درون قاب اهمیت بیشتری داشته باشد اما این اهمیت، جزو ذات سوژه است و ساعتی معمولاً چیزی را درون قاب نمی‌چیند و دست‌کاری نمی‌کند و بر نگاه بیننده تحمیل نمی‌کند؛ یا دست‌ کم این طور به نظر می‌رسد

اما در عکس‌های ساعتی از صحنه‌های حاتمی او همچنان تلاش کرده به واقعیت صحنه وفادار باشد؛‌‌

همان واقعیتی که حاتمی خلق کرده – به‌‌ همان نسبتی که واقعیت داشته. و همچنان که اشاره شد، تنها دستکاری که در برخی از عکس‌ها – در مرحله چاپ – کرده حذف رنگ‌ها و نزدیک کردن آن‌ها به تصوری سینمایی و عکاسانه است که ما از «گذشته» در ذهن داریم

با این تعبیر، عزیز ساعتی عکاسی در خدمت سوژه‌اش است و نمی‌خواهد سوژه را به خدمت خودش درآورد.

این‌‌ همان روحیه‌ای است که عزیز ساعتی در فیلم‌برداری‌هایش هم داشته است

توضیحات تکمیلی