شیب تند عصر پنج‌شنبه

توضیحات

کیارنگ علایی در مقدمه این کتاب می‌نویسد:

«سخت‌ترین کار جهان این است که بکوشیم خود را کشف کنیم، روزنه‌ای کوچک به درون‌مان باز کنیم، تا از پس آن مکاشفه‌ای غریب آغاز شود. مکاشفه‌ای که شاید در آرمانی‌ترین حالت خود، بخشی از کار عکس‌ها باشد. از لحظه‌ای که اندیشه‌ای گنگ یا احساسی مبهم در ذهن عکاس شکل می‌گیرد تا لحظه شاتر زدن و به چنگ انداختن درنگی که کمابیش معادل تصویری آن فکر اولیه و ذهنیت ما باشد؛ دوران گذاری در عکاس شکل می‌گیرد که بی‌شباهت به یک آبستنی نیست.

به قول آندری تارکوفسکی: «شکل‌پذیری روحمان است که آن را منحصر به فرد می‌کند. در حقیقت این تنها روح است که درباره طول دوره آبستنی پنهان آن فکر اولیه تصمیم می‌گیرد. دورانی که با نگاه خودآگاه قابل درک و مشاهده نیست».

به این ترتیب، کتاب‌های عکس، یک تقسیم‌اند. تقسیم فردیت با عموم. تسهیم مخاطبان در خصوصی‌ترین زاویه‌های تفکر عکاس، چرا که عکس‌ها فرزندان یتیم ایده‌های ما هستند. آن‌ها از دنیای دور می‌آیند تا نزدیک‌ترین رویاهای ما را از پستوی ذهن‌مان بیرون بکشند و روی سفره همسایه‌مان بگذارند.

عکاسی هنر ساده (و نه آسانی) است که محصول آن برآیند و نتیجه‌ی چرخه پیچیده‌ای از درک، هوش، فرصت‌طلبی، یافتن تناسبات، درک روابط، شناخت صحنه، آگاهی از ظرفیت‌های مدیوم عکاسی و البته مهم‌تر از همه این‌ها تسلط بر زبان است.

کتاب پیش‌رو تلاش چندساله زهره صحت عکاس شیرازی است که در آن صادقانه و صمیمانه کوشیده از ظرفیت‌های عکس و شعر – به عنوان قالب‌هایی مستقل از هم – بهره جوید. اشعار از جهت تم – و نه فرمی – شبیه‌های هایکو هستند و بسان این قالب کهن شعری در پی غافلگیرکردن مخاطب از ورای ساده‌ترین اتفاقات روزمره هستند. این اشعار گاهی ایماژهایی را روانه ذهن مخاطب کند و جایی از هم‌نشینی یک ایماژ و یک عکس به ادراک متفاوت‌تری دست می‌یابند. عکس‌های این کتاب اغلب به اشیاء و امور جزئی می‌پردازند که با توجه به خودشان معنا می‌شوند نه معنایی که چیزهای اطراف به آن‌ها می‌بخشند. یعنی معنای مستقل اشیاء و جزییات، بدون تأثیر از عوامل بیرونی و محیطی، و به ندرت نیز در دنیای انتزاعی فرو غلتیده‌اند.

اگر انتزاع را ماهیت عاری از صفات بدانیم در این صورت در برخی از عکس‌های زهره صحت مراتبی دیده می‌شود که شکل ظاهری اشیاء و مکان‌ها به‌طور کامل از محیط اطراف جدا شده و با اغراق‌های بصری، در پی ادراک و احساسی مستقل رهسپار ذهن تماشاگر می‌شود».

توضیحات تکمیلی