عکس: مزدک عیاری . از مجموعه ذغال فروشان . عکاسی آنالوگ . ۶۰×۴۰ سانتیمتر . ۱۳۷۹
– چرا سیاه و سفید عکاسى مى‌کنى؟
عیارى: چون از تونالیته‌هاى خاکسترى خوشم مى‌آید و ظهور و چاپ آن برایم راحت‌تر است. در ضمن به قول یک نفر در عکاسى رنگى، رنگ بیشتر از سوژه جلب نظر مى‌کند. بعد هم اصلاً رنگى وجود نداشت، حتى پوستشان هم سیاه بود.
– چرا از ذغال‌فروش‌هاى خیابان آهنگ عکاسى کردى؟
عیارى: اتفاقى بود. اصولاً با این سوژه‌ها راحت‌ترم. مردم بالاى شهر بیشتر از عکس وحشت دارند تا مردم پائین شهر. و خودم هم با سوژه‌هاى بالاشهرى کمتر ارتباط برقرار مى‌کنم.
– با این شیوه عکاسى چه چیزى را نشان مى‌دهى؟
عیارى: شاید یکى از کوچکترین دلایل آن چیزهایى باشد که دیگران نمى‌بینند.
– اصولاً چه جایى براى محل نمایش عکس‌هاى مستند مناسب‌تر است؟
عیارى: نشریه‌ها. البته نشریه‌هاى عمومى که عکس برایشان کاربردى است. به نظر من عکس مستند تاثیرگذار است و بودنش بهتر از نبودن آن است.
– از این نوع عکاسى و به تصویر کشاندن قشرهاى مختلف یک جامعه چه هدفى را دنبال مى‌کنى؟
عیارى: من فقط به دنبال این هستم که گوشه‌اى از یک زندگى را نشان بدهم. و البته روى ترکیب‌بندى یک عکس هم زیاد فکر مى‌کنم.
– عکاسى مجموعه ذغال‌فروش‌ها چه مدت طول کشید؟
عیارى: من ۳ بار به خیابان آهنگ رفتم و همین براى ثبت ماجرا کافى بود.
– چگونه با آنها ارتباط برقرار می‌کنى؟
عیارى: شیوه‌اى براى برقرارى ارتباط با آنها ندارم.
