نمایشگاه عکس مجید کورنگ بهشتی با عنوان «خوابگرد» در گالری طراحان آزاد افتتاح شد.
بهشتی در این نمایشگاه دوازده عکس سیاه وسفید در اندازه ۱۰۰×۷۰ سانتیمتر به نمایش گذاشته است.
در این مجموعه آثار کورنگ بهشتی برای اولین بار انسان حضوری ممتد دارد که پیش از این در آثار قبلی او اینچنین برجسته خود نمای نداشت و پیداست که رویکرد عکاس به انسان معاصر نگاهی از سر تفنن نیست، بلکه از سر درد و رنج و اضطرابی است که در جامعه معاصرمان گرفتار آنیم.
محمد شمخانی – نویسنده – درباره نمایشگاه خوابگرد نوشته است:
آفرینه‌های هنری وقتی به اوج می‌رسند که تمایز میان آنها و شکل زندگی هنرمند و به ویژه تشرف او به ساحت هنر دشوار باشد. «مجیدکورنگ بهشتی» حالا و به اعتبار تمام تصاویری که در طول سالیان از او دیده و درنوردیده‌ام، در یک چنین گستره گنگ و گویایی جا می‌گیرد. گستره‌ای آن قدر گنگ، که ظهورش گاه گاهی است و نه از باوری بیرونی، که یکسر از هیاهوی ساکت درون می‌آید و گستره‌ای آنچنان گویا، که هر گفتار و پیوستاری بر آن می‌تواند آرایه و افزونه‌ای به شمار بیاید از پنداشت ما، که ناگزیر دربند و پیوند با زبانی نادیداری است. یک چنین سلوکی با تصویر، بی تردید ریشه در هنجاری ذهنی دارد و جست و جوی آن در واقعیت مالوف، حتا حالا که افزارهایی نرم و سخت به استخدام عکاسی در آمده، به بیراهه رفتن است. این را بیش از هر چیزی گذار کورنگ از زمان تقویمی و آنگاه تحویل آفرینه‌هایش به زمانی هستی شناسانه به ما می‌گوید. «هیچستان»، «تندیس‌های واژگون»، «خوابگرد» وعناوین دیگری که وی از ابتدا برای مجموعه‌های انتزاعی و سپس تجریدی و سپس‌تر برای بازنمایی‌های پنداری‌اش بر می‌گزیند، همه و همه گویاگر این تحویل و تحول زمانی است.
یک نکته دیگر هم در این نگاه سراسری نباید از یاد برود و آن روند آفرینش زبانی عکاس است. یعنی آنجا که عکاسی در ایران بنا به گرایش وگروشی فراگیر عکاس را دعوت به نوعی بازنمایی از واقعیت یادبودی می‌کرد، کورنگ با بینشی بازداشتی (انتزاعی) به سراغ آن لایه از واقعیت می‌رفت که بازنمایی، واپسین هدف آن به شمار می‌آمد. این ویژگی آفرینه‌های آنالوگ (پیوسته) او در برگردان دیجیتال (گسسته) آنها، بیش‌ترآلوده به واقعیت می‌شود و برهنگی خود را بیش تر به رخ می‌کشد. اوج این عریانی، اما، وقتی به وقوع می‌پیوندد که عکاس خود به خوابگزاری رویاهای پوشیده‌اش می‌پردازد. چندی و چونی این خوابگزاری، اما، باز چنان نیست که نگذارد بیننده در خوابگردی‌ها همراه هنرمند برود. یعنی معنا آن قدر عور و آشکار نمی‌گردد که امکان تاویل از مخاطب سلب و فرآیند خلاقه دیدن به بازدیدی بی هدف فروکاسته شود. خوابگزاری کورنگ در مجموعه‌های اخیرش آنجا پدیدارمی‌شود که انسان پا به پهنه پوشیده‌ی عکس‌هایش می‌گذارد. هدف او، اما، به نظر نمی‌رسد که تنها نوعی نشانه‌گذاری تصویری باشد. یا حتا به گونه‌ای تعین تصاویر به حضور انسانی. این آدم‌ها، هر چند آشنا و هر چند از باشندگان نوعی همین جامعه، مدلول‌هایی می‌نمایند دال بر همان گستره گم و گنگ و گویا. یعنی شناسه‌ای از خود ندارند و همچنان که در واقعیت به بن بست رسیده‌ی بیرونی‌شان، تنها به مکالمه بیننده با عکس یاری می‌رسانند. آن قدر که مخاطب مجبور می‌شود برای رهایی آنها از بیچارگی و سرگردانی شان، دنبال دریچه‌ای از آزادی در ذهن خود بگردد. برای صورت بندی این گزارش گریزی می‌زنم به شعر شاعری چینی که «اریک فروم» در مرزبندی میان رویا و واقعیت وام می‌گیرد: «دیشب خود را در خواب به شکل پروانه‌ای دیدم و اکنون نمی‌دانم من انسانی هستم که در رویا خود را پروانه یافته یا پروانه‌ای هستم که اکنون در رویاهای دیگری خود را انسان می‌بیند.»
این نمایشگاه تا سوم آذر از ساعت ۱۶ تا ۲۰ ادامه دارد.
گالری طراحان آزاد، میدان فاطمی، میدان گلها، میدان سلماس، شماره ۵
