نمایشگاه آنلاین نیوشا توکلیان، با عنوان «من هنوز اینجا هستم – لنز من» [۱] داستان ۹ زنی که از قاچاق انسان جان سالم به در برده‌اند را به تصویر می‌کشد. این نمایشگاه، تاب‌آوری و مسیر بهبودی آن‌ها را از طریق عکاسیْ مستند می‌کند. [۲]
در سال ۲۰۲۴، نیوشا توکلیان به کشورهای نیجریه، کنیا و انگلستان سفر کرد تا از ۹ زن که از قاچاق انسان جان سالم به در برده بودند، عکاسی کند. نتیجه این تلاش، مجموعه عکس تأثیرگذار او با عنوان «من هنوز اینجا هستم – لنز من» بود. این نمایشگاه آنلاین، با همکاری ارتش رستگاری [۳]، سازمان توقف قاچاق آفریقا [۴] و پروژه‌ی آموزش امید [۵]، توجه‌ها را به بحران جهانی قاچاق انسان جلب کرده و شهادت‌هایی دست اول از زنانی که از بردگی مدرن نجات یافته‌اند، ارائه می‌دهد.
پیش از ملاقات حضوری با توکلیان، ترزا، گریس، مریم، جوی، الیزابت، وندی، لیما، جنیفر و لایلا (تمام نام‌ها تغییر داده شده‌اند) بسته‌ای را از طریق پست دریافت کردند که بسیاری از آن‌ها تا به حال هیچ تجربه‌ای با محتوای آن نداشتند: یک دوربین عکاسی. با راهنمایی‌های مقدماتی توکلیان درباره‌ی عکاسی به عنوان ابزاری برای بیان و ابراز وجود، این زنان ابزاری جدید در دستان خود یافتند. تصاویر حاصل از این تجربه، به صورت برگه‌های تماسی (کانتکت شیت) در سراسر این مجموعه به نمایش گذاشته شده‌اند.
جنیفر می‌گوید: «عکاسی به من کمک کرده تا با خشمی که از گذشته‌ام داشتم، کنار بیایم.»
پروژه‌ی مشارکتی توکلیان راه دیگری را برای ارتباط با خود از طریق هنر به این زنان ارائه داد: هر زن روی پرتره‌‌ای قدیمی از خودش نقاشی کشید. توکلیان توضیح می‌دهد که این عمل نمادین، «به معنای بازپس‌گیری هویتشان پس از تروما و آسیب‌های قاچاق جنسی بود». این نقاشی‌ها در کنار عکس‌های توکلیان، و همچنین شهادت‌های بی‌پرده و دست‌نوشته‌های بازماندگان به نمایش گذاشته شده‌اند، و سفر آن‌ها را از سختی‌ها به سوی بهبودی مستند می‌کند. جنیفر می‌گوید: «وقتی نقاشی می‌کنم، راهی برای گفتن داستانم است».
توکلیان می‌گوید: «با این پروژه، می‌خواهم مردم را فراتر از آن‌چه دیگران با آن‌ها کرده‌اند، آن‌گونه که واقعاً هستند و می‌خواهند باشند، ببینم.» او اضافه کرد: «تمرکز بر سختی و درد می‌تواند ناخواسته از قدرت و انعطاف‌پذیری یک فرد بکاهد».
«عکاسی به من کمک کرده تا با خشمی که از گذشته‌ام داشتم، کنار بیایم. وقتی نقاشی می‌کنم، این راهی برای گفتن داستانم است.»
جنیفر
قاچاق انسان همچنان به عنوان یک نگرانی جدی و رو به رشد در سراسر جهان باقی مانده است. بر اساس گزارش جهانی قاچاق انسان سال ۲۰۲۴ دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد (UNODC)، شمار قربانیان قاچاق انسان در سال ۲۰۲۲، پس از همه‌گیری ویروس کووید-۱۹، با افزایشی ۲۵ درصدی به ۷۴,۷۸۵ نفر رسید. از میان این قربانیان، ۶۱ درصد را زنان تشکیل می‌دادند که اغلب برای استثمار جنسی قاچاق شده بودند. درحالی که ۳۱ درصد از قربانیان قاچاق فرامرزی در آن سال، شهروندان آفریقایی بودند، هرچند UNODC قاچاق بیش از ۱۶۲ ملیت به ۱۲۸ کشور را ثبت کرده است. پروژه‌ی من هنوز اینجا هستم – لنز من، توجه‌ها را به این بحران اغلب نادیده‌گرفته‌شده و مقیاس عظیم آن جلب می‌کند.
بسیاری از شهادت‌ها در پروژه‌ی توکلیان، شباهتی هولناک دارند: زنی با پیشنهاد فرصت کاری در دبی به آن‌ها نزدیک شده بود. این زنان، که در پی تأمین معاش خانواده‌هایشان یا یافتن زندگی بهتر بودند، این پیشنهاد را پذیرفتند. اما به محض ورود، مجبور به انجام کارهای جنسی شدند. دلالان آن‌ها را تهدید می‌کردند که در صورت عدم کسب درآمد کافی، مورد ضرب و شتم قرار خواهند گرفت یا کشته می‌شوند. در شهادت‌های دیگر، زنان پس از رسیدن به انگلستان، مجبور به بردگی خانگی شدند و مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند. در برخی موارد، این آزارها حتی توسط اعضای خانواده خودشان یا از طریق ازدواج‌های اجباری صورت گرفته است.
همه چیز زمانی تغییر کرد که این زنان توانستند در ارتش رستگاری یا توقف قاچاق آفریقا، سازمانی که به نجات و بازگرداندن قربانیان قاچاق انسان برای بهره‌کشی جنسی کمک می‌کند، پناه بگیرند.
«من همیشه از تاب‌آوری خودم شگفت‌زده می‌شوم. همیشه در تلاش هستم، همیشه در حال تلاش برای زنده‌ماندن.»
لایلا
در حالی که تغییرات اقلیمی، جابه‌جایی و درگیری‌های سیاسی جوامع را در سراسر جهان آسیب‌پذیرتر می‌کنند، مهاجران کاری، به‌ویژه زنان، در معرض خطر بالاتری از کار اجباری و بهره‌کشی جنسی قرار دارند. سرگرد کتی بتریج [۶]، مدیر بخش مبارزه با قاچاق انسان و بردگی مدرن در ارتش رستگاری می‌گوید: «بدون آگاهی‌بخشی، این جرایم در سایه‌ها ادامه خواهند یافت».
آنگِس توماس [۷] می‌گوید: «تصاویر و آثار هنری، منعکس‌کننده‌ی تدبیر، تاب‌آوری و آسیب‌پذیری قربانیانی است که تنها آرزوی آن‌ها برای یک زندگی بهتر، در دام تجارت پلید زندگی انسان‌ها مورد سوءاستفاده قرار گرفت.» توماس بنیان‌گذار هر دو سازمان توقف قاچاق آفریقا و پروژه‌ی آموزش امیداست؛ که برنامه‌ای آگاهی‌بخش برای مدارس و جوامع در شمال کشور غنا است.
مجموعه چندرسانه‌ای توکلیان، آگاهی را نسبت به سفرهای پیچیده و احساسی این بازماندگان به سوی بازکشف خویشتن افزایش می‌دهد، و همان‌طور که او خود می‌نویسد؛ فضایی حیاتی برای «دور ریختن گذشته و در آغوش کشیدن قدرت» فراهم می‌کند.
مجموعه‌ی کامل «من هنوز اینجا هستم – لنز من» را می‌توانید از این لینک دانلود کنید.
پی‌نوشت‌ها:
- I AM STILL HERE-My Lens ↩︎
- اخطار: متن حاوی مطالبی پیرامون خشونت، آزار و تجاوز جنسی است. ↩︎
- The Salvation Army ↩︎
- Stop Trafficking Africa ↩︎
- Hope Education Project ↩︎
- Major Kathy Betteridge ↩︎
- Angus Thomas ↩︎