دسته: عکاسی معاصر

در حقیقت عکس‌ها موجودیت‌هایی مستقل و کامل نیستند. بطور معمول به هر عکسی بر پایه‌ی فرم و مفهوم، زمینه‌ای می‌دهیم.

زندگی امروزی در ایران، از آبتنی‌ با آب داغ لب دریا تا سایه‌‌های دراز جنگ در عراق.

موجودیت فراگیر و شگفت‌انگیز اپلیکیشن اینستاگرام و پیوند ساختاری آن با دوربین موبایل و استقبال میلیونی از آن، پرسشی را در باب جایگاه واقعی این پدیده در عکاسی بر‌می‌انگیزد.

در اواسط دهه پنجاه میلادی، برای یک دوره ۶ ساله هر بار که هالسمن قرار بود از کسی عکاسی کند، از او می‌خواست که بپرد.

در گفتمان فرهنگ تصویری، برخلاف ارتباط نمایه‌ای میان عکس و جهان، این موضوع مورد بحث قرار می‌گیرد که «دوربین پدیدآورنده‌ی بازنمایی‌هاست؛ منظور نشانه‌ی شمایلی‌ست که امر واقعی را به امر واقع‌نما برمی‌گرداند.»

از متن: «با تمام عشقی که به کسپر داشتم، در عکس‌هایی که از او ثبت کردم عواطف یک مادر عاشق دیده نمی‌شود.»

این جامعه‌شناس فرانسوی، رابطۀ افراد با عکاسی را رابطه‌ای با واسطه و قراردادی می‌داند. آماده انتشار

مروری گذرا بر آرا و نوشته‌های نظری این منتقد نام‌آشنا درباره‌ی عکاسی.