انزلی

توضیحات

مهدی وثوق نیا در مقدمه‌ی کتاب خود می‌نویسد:

«آنجا انزلی است، شهری بندری در کناره دریای خزر. شهری که دیدنش باعث شد خودم را در آن بیابم بی‌آنکه با آن نسبتی داشته باشم. شهری که در پرسه زنی‌های پی در پی‌ام در روز‌ها و فصل‌ها آن را تنها دیدم در باران‌ها، آدم‌ها و سکوت بی‌امانش. پس از متمرکز شدن در این جغرافیا در دیدار با برخی از اشیاء و وسایل موجود در شهر، رو در رو شدم با گفتگویی غیر معمول، رو در رو شدم با پوسیدگی، رطوبت و تنهای خاکستری.

دانستم بدنه این شهر، معماری، ساختمان‌ها، نیمکت‌ها، کوچه‌ها، خیابان‌ها، مغازه‌ها و پلاژ‌ها بیش از کلام آدم‌هایش سخنگوی چیزی است که انزلی نام دارد. پل فلزی، پل غازیان، تالاب، بلوار، اسکله، قلم گوده، میان پشته در فصلهای غیر توریستی، برایم هایکوهای تصویری هستند.

 مجموعه «انزلی» در ادامه عکاسی از شهر‌ها، مکان‌ها و چشم اندازهایی از کشورم ایران است که نگاه مرا در سال‌های اخیر به خود مشغول داشته. این مجموعه حدود ۲ سال (۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲) در طی سفرهای دو یا سه روزه عکاسی شده است. »

پاراگراف اول نوشتار آروین ایلبیگی:

انزلی، شهری گریبان‌گیر است. اگر زمانی طولانی در آن زیسته باشی، تا آخر عمر دنبالت می‌آید و هرچه دور‌تر شوی، بیشتر با خیالش گریبان تنگ می‌کند. اغلب کوچیدگان از این شهر کوچک ساحلی، اشتیاقی ماندگار دارند به هر سال سفر کردن به آن. اگرچه بسیار از آنان شنیده‌‎ام که هر سفر، عجین با رنج فقدان چیزهایی‌ است که دیگر نیست؛ چه آن‌که شهر را با تصویرِ ناموجودی از ذهنشان تطبیق داده‌اند و از سیمای دلگیرِ موجود، آزرده‌اند. در سکوت به همراهانشان نگاه کرده‌اند که می‌پرسند: «چرا همه‌چیزِ این‌جا در حال فروریختن است انگار؟» در جواب، سخنی نگفته‌اند. ولی می‌دانند هرچقدر ماندن در این شهر سخت‌تر شده باشد، روزی برای همیشه ماندن باز خواهند گشت. به راستی بندری کوچک و‌‌‌ رها شده از دامان رونق و آبادانی، همین جاذبه‌ی اندک اما مستدامِ خویش را از کجا دارد؟ از خیابان‌های تنگ‌آمده و چند بنای مانده از روزگار دور؟ از آب‌های آغشته به فاضلاب و رودهای کم‌عمق شده؟ از افق‌های باز این شبه‌جزیره‌ی سربی‌رنگ؟

توضیحات تکمیلی