عکاسی و بازنمایی

توضیحات

عکاسی یکی از جوان‌ترین هنرهاست که از‌‌ همان روز‌های اولیه بحث و جدل‌های حادی در مورد آن در گرفته است: آیا عکاسی قالبی هنری به شمار می‌رود یا خیر؟ در سه فصل این کتاب به پرسش‌های مربوط و البته متمایز می‌پردازیم: پرسش این است که آیا می‌توان عکس را بازنمودی از موضوعش (سوژه) دانست یا خیر؟

در فصل اول راجر اسکروتون استدلال می‌کند که خیر اینگونه نیست. اسکروتون برای این کار به طرح یکی از کهنه‌ترین پرسش‌های فلسفه هنر می‌پردازد: بازنمایی هنرمندانه چگونه چیزی است؟ در بطن استدلال اسکروتون این مفهوم جای دارد که رابطه‌ای «نیتمندانه» میان نوعی بازنمایی (مانند نقاشی) و بازنموده (موضوع آن) وجود دارد. مقصود او از این بحث این است که، مثلا، نقاشی از یک شخص، چیزی بیش از صرف تصویر ظا هر آن فرد است؛ این نقاشی، ضمنا بیانگر اندیشه‌ای درباره آن فرد هم هست- «اندیشه‌ای متجسم در فرمی تصویری». در دیگر فصل‌های این کتاب، ویلیام کینگ و نایجل واربرتون به مخالفت با دیدگاه اسکروتون پرداخته‌اند.

کینگ در پی نقض این استنتاج اسکروتون است که عکس، به منزله جانشین موضوع خود، نمی‌تواند‌‌ همان لذت زیبا‌شناختی را ایجاد کند که نقاشی بنا بر ماهیت خود با موفقیت از پس آن بر می‌آید؛ به این منظور او نشان می‌دهد که دلائل ما برای دیدن عکس غالبا متفاوت با دلایلی است که برای دیدن موضوع آن داریم. به زعم او، شاید علت تمایل ما به عکس «شیوه باز نمایی موضوع» باشد.

واربرتون روش دیگری پیش می‌نهد: به اعتقاد او اگر در پی فهم قابلیت‌های هنری عکاسی هستیم، باید توجه دقیقی به شیوه‌هایی داشته باشیم که هنرمندان عکاس با اتکا به آن سبک شخصی خود را پدید می‌آورند.

توضیحات تکمیلی