تاریخ مستند عکاسی دوره ناصری

توضیحات

عکاسی با تولد خود در سال ۱۸۳۹ میلادی، رویایی را که برای مدت‌ها همه چشم به راهش بودند، تحقق بخشید. برای اولین بار بود که همگان می‌توانستند تصویری به مراتب دقیق‌تر و ارزان‌تر از پرتره‌های نقاشی‌شده در اختیار داشته باشند.

این اختراع در نوع خود کم نظیر به سرعت جهان را تحت تاثیر خود قرار داد. در این تأثیرپذیری، ایران نیز مستثنی نبود. ورود این پدیده‌ی لوکس به ایران عصر قاجاری تنها سه سال بعد از اختراع جهانی‌اش یعنی در سال ۱۸۴۲ میلادی (۱۲۵۸ هجری قمری) بسیار حائز اهمیت بود.

اولین عکس به شیوه‌ی داگروتیپ در دربار محمدشاه انداخته شد. اما رشد و تعالی این صنعت نوظهور مصادف بود با دوران طولانی سلطنت ناصرالدین شاه و تجددخواهی او که با سفرهای مکررش به اروپا افزایش یافت. عکاسی؛ این پدیده‌ی لوکس و جدید نیز به مانند دیگر مظاهر تمدن غربی از‌‌ همان ابتدا نظر شاه چوان را به خود جلب کرد و اقدامات شاه در جهت پیشرفت آن به جایی رسید که در بسیاری موارد، عکاسی در ایران پیشرو‌تر از دیگر نقاط جهان نمود یافت.

در واقع تاریخ عکاسی در ایران و مراحل سیر و تحول آن مورد توجه بسیاری از پژوهشگران حوزه‌ی عکاسی و تاریخ قرار گرفته اما در این پژوهش‌ها به ندرت از اسناد تاریخی استفاده شده است. با توجه به اهمیت اسناد در بررسی‌های تاریخی به سبب هرچه روشن‌تر شدن مسیر پژوهش، هدف اصلی از گردآوری کتاب بررسی تاریخ عکاسی با تکیه بر اسناد مرتبط آن است.

کتاب «تاریخ مستند عکاسی دوره ناصری» شامل ۳ بخش: تاریخ عکاسی جهان، آغاز عکاسی در ایران و عکاسی در دوره ناصرالدین شاه است.

توضیحات تکمیلی