دسته: مقاله

«این فقط یه فیلمه!» این، حرف آلفردوست به توتو برای باز داشت او از یکی شمُردن دنیای واقعی با محصولات کارخانه‌ی رویاسازی

معبد خودساخته‌ای که نام‌ونشان و عکس‌های مُردگان را در خود جای داده و پناهگاه ازدست‌رفتگان شده، اتاق خاطره‌های ژولین داون است.

بعد از چند دقیقه بابا ماهیِ گیر افتاده‌ی سر قلاب رو می‌آورد بالا. دهن ماهی رو با احتیاط از تو قلاب در می‌آورد، یه نگاه بهش می‌کرد و دوباره مینداختش تو آب.

عکس فیلم من را می‌برد به قسمتی از فیلم که دوستش دارم. قسمتی که توی فیلم ندیدمش بس تصویر بعدی و بعدی و بعدی از پی‌اش آمد.

هر وقت ناامید می‌شوم، پاپیون را می‌بینم و هر وقت که خیلی ناامید می‌شوم، دوبار پاپیون را می‌بینم.

«ویسلر»، شاهدِ ساکت زندگی دیگران که شنیدن را خوب بلد است، طاقتش را دارد وسط حرف شما نپرد و کم‌تر عشقی به کلمه از خود نشان می‌دهد.

تصویر ساده‌ی یک خیابان خلوت که در آن هیچ اتفاقِ غیر معمولی نمی‌افتد، و بعد در پس این تصویر به ظاهر عادی و عمومی هولناک‌ترین حوادث در شرف وقوع است.

با نوشته‌هایی از سهیلا شمس، آیسا رشید، بنیامین اثباتی، سعید میرمحمدی، سمیه امیری، مجتبی قدم‌شاه، محسن آزرم و یوریک کریم‌مسیحی

گری وینوگراند، اما به صورتی آگاهانه این مسیر را وارونه طی می‌کند. سرمایه‌گذاری هوشمندانه‌ی وی در ایجاد کردن خُلل و فُرج معنایی در تصویر، آن ابزاری است که او توسط آن اجازه‌ی تماس مخاطب با طنز را می‌هد.

در پیاده‌روی‌های گاه و بی‌گاهم از نقاطی آشنا گذر می‌کردم.

وقتی حضوری نیست همه چیز از خیال کردن یک رشته اتفاق جذاب خبر می‎دهد.