دسته: مقاله

این اثرِ عالی تنها خودنگاره‌ی او نیست، اما از معدود چیدمان‌هایش است و حاصل بازنمایی او از معادله‌ای پیچیده در نگاه به فردیت و هویت ایرانی.

آدم‌های کم‌حرف و تودار را بیشتر از باقی آدم‌ها دوست ‌دارم. آن‌ها که مایه‌ی دلخوشی ذهن‌های خیال‌پرداز و بازیگوش‌اند. ویوین مایر به چشم من از همان‌هاست.

علیرغم عرضه‌ صدها مدل دوربین و گرفتن بی‌شمار پرتره طی این سال‌ها، اشتیاق آدم‌ها برای ثبت و نمایش تصویر خود به نوعی اعتیاد و حتی جنون تبدیل شده است. ریشه‌ی این رویکرد کجاست؟

به خیالم پیرمردِ عکاس، گذر عمرش را شمرده. هرروز یا هر لحظه، انگار خطی می‌شود آکنده از یکنواختی و ملال، هم‌چون هزاران خطِ هم‌شکل دیگر، که با آن خط مورب پنجم، درهم تنیده، بایگانی می‌شوند.

این، یادگاریِ تکان دهنده خشونتی است که نگاه صریح ثبت کننده‌اش تفاوت معناداری با نگاه دیگر قربانیان خشونت دارد؛ نگاهی مسلح به فریادی بی‌صدا، مستقیم به دوربین.

ایپولیت بایار بینوا را نادیده گرفتند و او از فرط ناراحتی خودکشی کرد. نه در واقعیت، بلکه در قاب عکس. در همان جادویی که خودش ابداع کرده بود.

سایه‌ی اثر سوفی کل را که مجموعه خودنگاره‌ای در مفهوم مدرن آن است، می‌توان واکنشی در برابر انسان فرهنگی دانست؛ کوششی برای بازپیوست به ریشه‌های طبیعی انسان.

با نوشته‌هایی از سهیلا شمس، حبیب سروش، حسام رضایی، سارا زندوکیلی، سمیرا حاتمی‌زاده، سمیه امیری، شه‌مال مرتضایی، معصومه آقایی