شماره ویژه سالگرد ماهنامه دیده منتشر شد. در این شماره، حمید سوری و فابیو سورو در نوشته‌هایی به بررسی عملکرد ماهنامه دیده و تصویر کلی عکاسی معاصر ایران پرداخته‌اند و این متن‌ها را عکس‌هایی از مهران مهاجر، فرشید آذرنگ و ساناز مزینانی همراهی می‌کنند.
فروردین ماه سال گذشته نخستین شماره ماهنامه دیده که به مجموعه‌ای از محمد غزالی اختصاص داشت، منتشر شد. بعد از یکسال و با انتشار دوازده شماره، ماهنامه دیده موفق به جلب نظر طیف گسترده‌ای از مخاطبین شده است. حمید سوری در یادداشتش نخستین سال فعالیت دیده را نوید بخش افق‌های درخشان توصیف می‌کند و می‌نویسد: «در چنین فضایی مجله الکترنیکی دیده بدون چنان ادعایی و فقط با هدف پرداختن به «نمونه‌های قابل توجه عکاسی معاصر ایران» و «به تصویر کشیدن تنوعی که به عکاسی معاصر معنی می‌دهد» با ۱۲ شماره ۱۲ پروژه از ۱۲ عکاس با بیانیه هنرمند و نوشتار و مصاحبه، تصویری ارائه می‌کند که می‌توان گفت نماینده خوبی از عکاسی معاصر ایران است. محمد رضا میرزایی، جوانی با استعداد و پشتکار با همکاری تعداد انگشت شماری از هم نسلان خود تصویری از عکاسی معاصر ایران ارائه می‌کند که با واقعیت بسیار نزدیک است و به دام‌هایی نمی‌افتد که رایج است. نه از دام بومی گرایی افراطی و اگزوتیک گرایی خبری است و نه جهان وطنی مصنوعی. نه به تعارفات معمول تن داده و نه در محظورات دست و پاگیر رایج اسیر شده است. نه دغدغه بازار هنر دارد و نه باج دهی به دوستان در دستور کار است.»
اما شاید یکی از مهم‌ترین چالش‌های ماهنامه دیده در طول این یکسال رویارویی با مخاطبین خارجی بوده است.
فابیو سورو پس از اشاره به نمایشگاه‌هایی که با عنوان عکاسی معاصر ایران در اروپا برگزار شد‌ه‌اند، در این باره می‌نویسد: «اما بعد از یک سالی که از مجلهٔ دیده می‌گذرد متوجه شدم که منظرهٔ پیچیده‌تری در برابرم وجود دارد، منظره‌ای با تنش‌های متعدد که از طریق هنر مجرایی به خارج می‌یابد، هنری که هویتی به تعداد هنرمندان خالق آن دارد. ایده‌های متفاوتی در شماره‌های مختلف مطرح شدند، ایده‌هایی که ژانرهای مختلف را در یکدیگر ادغام می‌کرد و به جایی ورای ایده‌ها و موضوعات عادی مرسوم در عکاسی معاصر را می‌رسید. عکاسان فراوانی را می‌بینم که زبان خود را نادیده گرفته و از آن به عنوان وسیله‌ای برای شخصی‌سازی هنر استفاده می‌کنند و می‌دانند که چنین چیزی موفقیت کارشان را تضمین می‌کند. این روز‌ها دیدن هنرمندانی که هنر خود را عمیقا به چالش می‌کنند اتفاقی نادر است، هنرمندانی معتقد به ساختن زبانی مخصوص به خود معتقد یا آنطور که در» دیده «دیده‌ام، متعهد به کاری که انجام می‌دهند.»
ماهنامه دیده در این یکسال با سردبیری محمدرضا میرزایی، مدیریت هنری شهاب تندر و با همکاری نویسندگانی چون محمدرضا طهماسب‌پور، فابیو سورو، استیو بیسون، گراناز موسوی، مهدی مقیم‌نژاد و زانیار بلوری و با ترجمه‌هایی از کیانا فرهودی، رامین صدیقی، آزاده میرزایی، گل رخ برومندی، گلاره خوشگذران و افسون عبدی راد منتشر شد.
