یازده سال است که ۱۳ فروردین‌ماه برای جامعهٔ عکاسی ایران به ویژه عکاسان خبری و مطبوعاتی یادآور از دست دادن کاوه گلستان، یکی از شناخته‌شده‌ترین عکاسان خبری و مستند ایران، است. 

    کاوه گلستان، عکاس و فیلمبردار شناخته‌شدهٔ ایرانی، بعدازظهر ۱۳ فروردین‌ماه ۸۲ هنگام تصویربرداری برای شبکه خبری بی‌بی‌سی در منطقه‌ای اطراف شهر کفری، در ۱۳۰ کیلومتری کرکوک، واقع در شمال عراق که در آن زمان تحت کنترل اتحادیهٔ میهنی کردستان بود، بر اثر انفجار مین کشته شد. شایان ذکر است هم‌اکنون نمایشگاهی از یکی از مجموعه عکس‌های او در موزهٔ Foam هلند در حال برگزاری است. متن زیر نقل قولی است از زنده‌یاد فخری گلستان، مادر وی، برگرفته از کتاب «بودن با دوربین» تالیف حبیبه جعفریان: 

 «من فکر می‌کنم تو با اجازهٔ خودت که به دنیا نمی‌آیی، پدر و مادرت را هم خودت انتخاب نمی‌کنی، وقتی هم به دنیا می‌آیی، نمی‌دانی چقدر وقت داری و کی و چه طور می‌میری؟ کاوه مگر می‌دانست برود عراق این طوری می‌شود؟ تنها چیزی که به انسان مربوط است دوره‌ای است که در آن زندگی می‌کند. پس بهتر است این یک دانه کاری که به ما مربوط است را درست انجام دهیم. درست زندگی کنیم. به نظرم کاوه این کار را کرد. کاوه خیلی انسان بود. بدِ کسی را نمی‌خواست. برای مردم احترام قائل بود و به کسی توهین نمی‌کرد. می‌خواست تا آنجایی که می‌شود چیزهایی که خودش می‌داند را به مردم هم یاد بدهد. از آدم‌هایی بود که آزارش به کسی نرسید. فعال بود. همیشه در حال دویدن بود. مثل اینکه می‌دانست فرصت زیادی ندارد و می‌خواست همهٔ کار‌هایش را بکند که بدهکار نباشد…..»